Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Ci, którzy kroczą w cieniu krzyża Golgoty, nie są zarozumiali, nie twierdzą dumnie, że
są wolni od grzechu. Zdają sobie sprawę z tego, że ich grzechy były przyczyną śmiertelnej
męki Syna Bożego, że złamały Jego serce, myśl ta doprowadza ich do pokory. Ci, którzy
żyją najbliżej Jezusa, najlepiej dostrzegają ludzkie słabości i grzech, jedyną ich nadzieją są
zasługi ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Zbawiciela. {WB 250.4}
Uświęcenie, jakie panuje dziś w świecie religijnym, prowadzi do samouwielbienia i
lekceważenia przykazań Bożych. Taka religia jest obca religii Pisma Świętego. Uczy się, że
uświęcenie jest jednorazowym aktem, dzięki któremu — i dzięki samej tylko wierze —
można uzyskać świętość. „Uwierz tylko — powiadają obrońcy tej teorii — a natychmiast
otrzymasz błogosławieństwo”. Nie żąda się już żadnych dalszych wysiłków od tego, który
to rzekome błogosławieństwo otrzymał. Jednocześnie przeczy się ważności prawa Bożego i
twierdzi, że ludzie są zwolnieni od obowiązku zachowywania przykazań. Czy jest to jednak
możliwe, aby człowiek mógł być świętym, mógł żyć w harmonii z wolą i charakterem
Boga, gdy jego postępowanie nie jest zgodne z zasadami, które są wyrazem natury oraz woli
Boga i określają, w czym ma On upodobanie? {WB 250.5}
Powszechne dzisiaj stało się pragnienie religii łatwej, nie wymagającej wysiłku, walk,
zaparcia się siebie i wyrzeczenia się świata, mówi się w takiej religii o samej tylko
wierze. {WB 250.6}
Jak wypowiada się na ten temat Słowo Boże? Apostoł Jakub stwierdza: „Cóż to pomoże,
bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić?
(...) Chcesz przeto poznać, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa? Czyż
Abraham, praojciec nasz, nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu
Izaaka, syna swego? Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki
stała się doskonała (...). Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie
jedynie z wiary”. Jakuba 2,14.20-24. {WB 251.1}
Słowo Boże sprzeciwia się błędnej nauce o wierze bez uczynków. Domaganie się
przychylności nieba bez spełnienia warunków, pod którymi Bóg udziela swej łaski, nie jest
wiarą lecz zuchwalstwem. Prawdziwa wiara opiera się na obietnicach i postanowieniach
Pisma Świętego. {WB 251.2}
Niech nikt się nie łudzi, że może być świętym, a jednocześnie świadomie przekraczać
choćby jedno z przykazań Bożych. Świadome popełnianie grzechu zagłusza głos Ducha
Świętego i rozłącza człowieka z Bogiem. „Grzech jest przestępstwem zakonu”. 1 Jana 3,4.
„Każdy, kto grzeszy [przestępuje prawo Boże], nie widział go [Chrystusa] ani go nie
poznał”. 1 Jana 3,6. Choć apostoł Jan tak dużo mówi w swych listach o miłości, to jednak
nie waha się ujawnić prawdziwego charakteru tych, którzy uważają siebie za uświęconych,
a przekraczają przykazania Boże, „Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje,
kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie
320