Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre”. Rzymian 7,12. Prawo,
które jest wyrazem myśli i woli Boga, musi być tak samo trwałe jak Jego Twórca. {WB
248.2}
Nawrócenie i uświęcenie sprawia, że człowiek dostępuje pojednania z Bogiem przez
życie zgodne z nakazami Jego prawa. Na początku człowiek stworzony został na obraz i
podobieństwo Boże. Był w doskonałej harmonii z przyrodą i prawem, zasady
sprawiedliwości miał wypisane w sercu. Ale grzech oddzielił człowieka od Boga i uczynił
go niepodobnym do swego Stwórcy, serce stało się wrogie zasadom Bożego prawa.
„Zamysł ciała jest wrogi Bogu, nie poddaje się bowiem zakonowi Bożemu, bo też nie
może”. Rzymian 8,7. A jednak „tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego
dał”, aby człowiek mógł pojednać się z Bogiem. Przez zasługi Chrystusa może grzesznik
odnowić wspólnotę ze swoim Stwórcą. Jego serce musi być odnowione łaską Bożą, musi
otrzymać z nieba nowe życie. Ta przemiana jest właśnie nowonarodzeniem, bez którego —
jak mówi Jezus — nikt „nie może ujrzeć królestwa Bożego”. {WB 248.3}
Pierwszym krokiem na drodze pojednania się z Bogiem jest przekonanie o własnej
grzeszności. „Grzech jest przestępstwem zakonu” (1 Jana 3,4), a „przez zakon jest poznanie
grzechu”. Rzymian 3,20. {WB 248.4}
Aby poznać swą winę, grzesznik musi skonfrontować swój charakter z Bożym prawem
— wielkim wzorcem sprawiedliwości. Jest on bowiem zwierciadłem, które ukazuje
doskonałość prawego charakteru i pozwala człowiekowi poznać jego własne błędy. {WB
248.5}
Prawo ukazuje człowiekowi jego grzechy, ale nie pomaga mu się ich pozbyć. Obiecując
życie wieczne tym, którzy przestrzegają przykazań, oświadcza jednocześnie, że udziałem
przestępcy Bożego prawa jest śmierć. Jedynie ewangelia Chrystusa może go uwolnić od
potępienia za grzech. Musi więc okazać skruchę przed Bogiem, którego prawo przekroczył
oraz wiarę w Chrystusa, który jest ofiarą za jego przestępstwa. Wtedy otrzymuje
przebaczenie popełnionych win i staje się uczestnikiem Bożego charakteru. Jest dzieckiem
Bożym, które otrzymało ducha przysposobienia synowskiego i dzięki niemu może zawołać:
„Abba, Ojcze!” {WB 248.6}
Czy wolno mu teraz przekraczać prawo Boże? Apostoł Paweł stwierdza: „Czy więc
zakon unieważniamy przez wiarę? Wręcz przeciwnie, zakon utwierdzamy”. Rzymian 3,31.
„Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy?” Rzymian 6,2. Apostoł
Jan oświadcza: „Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego,
a przykazania jego nie są uciążliwe”. 1 Jana 5,3. Doznawszy odrodzenia, serce osiąga
zgodność z Bogiem i Jego prawem. Gdy w grzeszniku dokonuje się ta wielka zmiana,
przechodzi on ze śmierci do życia, z grzechu do świętości, z przestępstwa i buntu do
posłuszeństwa i wierności. Dawne życie, które dzieliło go od Boga kończy się, zaczyna się
317