Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
czegoś innego — do lekceważenia grzechu, jego zasięgu oraz skutków. Jak przestrzeganie
przykazań jest prawością, tak nieprzestrzeganie ich jest nieprawością! {WB 247.2}
Następnym niebezpieczeństwem, związanym z dwoma poprzednimi, jest niedocenianie
sprawiedliwości Bożej. Dzisiejsi kaznodzieje mają tendencję do oddzielenia Bożej
sprawiedliwości od Jego dobroci. Traktując tę dobroć niejako zasadę, lecz przejaw uczucia,
współczesna teologia dzieli to, co Bóg spoił. Czy prawo Boże jest dobrem czy złem? Jest
dobrem. Wobec tego sprawiedliwość też jest dobrem, gdyż jest chęcią wypełnienia
przepisów prawa. Z powodu niedocenienia sprawiedliwości Boga, Jego przykazań oraz zła i
zasięgu nieposłuszeństwa człowieka, ludzie łatwo wpadają w nawyk niedoceniania łaski,
która umożliwiła złożenie ofiary za grzech”. W ten sposób ewangelia traci wiarygodność i
znaczenie w ich oczach, i dlatego są gotowi w ogóle odrzucić Biblię. {WB 247.3}
Wielu przywódców religijnych twierdzi, że Chrystus przez swoją śmierć zniósł prawo i
od tej pory ludzie są wolni od jego wymagań. Są też tacy, którzy uważają przykazania za
ciężkie jarzmo i w przeciwieństwie do niewoli prawa mówią o wolności, jaką daje
ewangelia. {WB 247.4}
Nie tak jednak traktowali święte prawo Boże prorocy i apostołowie. Dawid powiedział:
„I chodzić będę na wolności, bo szukam rozkazów twoich”. Psalmów 119,45. Apostoł
Jakub, pisząc już po śmierci Chrystusa, nazywa dziesięć przykazań „zakonem królewskim”
(Jakuba 2,8), „doskonałym zakonem wolności”. Jakuba 1,25. Autor ostatniej księgi Biblii
więcej niż pół wieku po ukrzyżowaniu Chrystusa wypowiada błogosławieństwo dla tych,
„którzy czynią przykazania jego, aby mieli prawo do drzewa żywota, i aby weszli bramami
do miasta”. Objawienie 22,14. {WB 247.5}
Twierdzeniu, że Chrystus przez swoją śmierć zniósł prawo Ojca, brak jest jakichkolwiek
podstaw. Gdyby zakon mógł być zmieniony lub w ogóle zniesiony, Chrystus nie
potrzebowałby umierać, aby zbawić człowieka od kary za grzech. Śmierć Jezusa nie tylko
nie zniosła przykazań, lecz dowiodła, że są niezmienne. Syn Boży przyszedł na ziemię „aby
jego zakon był wielki i sławny”. Izajasza 42,21. Chrystus powiedział: „Nie mniemajcie, że
przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków (...) dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani
jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu”. Mateusza 5,17-18. 0 sobie zaś
powiedział: „Pragnę czynić wolę twoją, Boże mój, a zakon twój jest we wnętrzu
moim”. Psalmów 40,9. {WB 248.1}
Prawo Boże z samej swej natury jest niezmienne. Objawia wolę i charakter
Prawodawcy. Bóg jest miłością i Jego prawo jest miłością. Dwoma wielkimi zasadami
prawa są miłość do Boga i miłość do człowieka. „Wypełnieniem więc zakonu jest
miłość”. Rzymian 13,10. Charakter Boga cechuje sprawiedliwość i prawda. Taka też jest
istota Jego prawa. Psalmista powiedział: „Zakon twój jest prawdą (...) wszystkie twoje
przykazania są sprawiedliwe”. Psalmów 119,142.172. Apostoł Paweł oświadcza: „Tak więc
316