Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
jaką karę! Pod każdym względem okazaliście się czystymi w tej sprawie”. 2 Koryntian 7,9-
11. {WB 245.4}
Oto skutek działania Ducha Bożego. Wyrazem prawdziwego nawrócenia jest odrodzone
życie, polegające na zmianie charakteru. Jeżeli grzesznik odnowi przyjaźń z Bogiem, jeśli
odda to, co nieprawnie przywłaszczył, jeśli wyzna swe grzechy i pokocha Boga oraz swoich
bliźnich, wtedy może być pewien, że odnalazł pokój z Bogiem. Takie rezultaty
towarzyszyły przebudzeniom religijnym we wcześniejszych wiekach. Po ich owocach
poznawano, że były błogosławieństwem Boga na drodze do zbawienia i podniesienia
ludzkości z upadku. {WB 245.5}
Wiele jednak ruchów religijnych w dzisiejszych czasach stanowi przeciwieństwo
wcześniejszych przebudzeń, którym towarzyszyła łaska Boża. To prawda, że wywołują
szerokie zainteresowanie i wielu ludzi zgłasza swoje nawrócenie, a Kościoły odnotowują
przyrost liczby członków. Jednak skutki ich nawrócenia nie gwarantują rozwoju
prawdziwego duchowego życia. Ogień rozpalony tylko na małą chwilę wkrótce gaśnie,
pozostawiając jeszcze większą ciemność niż ta, która była poprzednio. {WB 246.1}
Popularne ruchy przebudzenia religijnego zbyt często odwołują się do pobudzonej
wyobraźni i uczuć, starając się jedynie zaspokoić potrzebę przeżywania czegoś nowego i
szokującego. Pozyskani w ten sposób ludzie nie mają pragnienia zapoznania się z biblijnymi
prawdami i nie interesują się świadectwem proroków oraz apostołów. Jeżeli na
nabożeństwach nie słyszą niczego sensacyjnego, to przestają one być dla nich atrakcyjne.
Poselstwo skierowane tylko do rozumu nie znajduje żadnego oddźwięku. Proste ostrzeżenia
Słowa Bożego mówiące wyraźnie o życiu wiecznym pozostają nie zauważone. {WB 246.2}
Dla każdego prawdziwie nawróconego jego stosunek do Boga i spraw wieczności będzie
kwestią całego życia. Jednak, czy w dzisiejszych Kościołach panuje duch poświęcenia się
Bogu? Rzekomo nawróceni nie wyrzekają się swej pychy i zamiłowania do doczesności.
Nie są chętni do samozaparcia, do podjęcia krzyża oraz pójścia śladami pokornego i
łagodnego Jezusa. Religia stała się dla niewierzących i wątpiących przedmiotem kpin, gdyż
wielu z tych, którzy zwą się chrześcijanami, w ogóle nie znają zasad chrześcijaństwa. Siła
pobożności prawie całkowicie opuściła Kościoły. Pikniki, kiermasze, przedstawienia
kościelne oraz wystawy odsunęły wszelkie myśli o Bogu. Wierzący pochłonięci są
sprawami majątku i dóbr doczesnych, zaś rzeczy o wiecznej wartości odsunięte są na plan
dalszy. {WB 246.3}
Choć wiara i pobożność tak bardzo podupadły, są jeszcze w wielu Kościołach prawdziwi
naśladowcy Jezusa. Nim Pan przyjdzie po raz ostatni na ziemię, by sądzić ludzi, wśród Jego
wiernych nastąpi powrót do pierwotnej pobożności, jaka istniała jedynie w czasach
apostolskich. Duch Święty i moc Boża zostaną wylane na Jego dzieci. W tym czasie wielu
porzuci te Kościoły, w których umiłowanie świata zajęło miejsce miłości do Boga i Jego
314