Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
lecz ci, których Pan nazywa swoim ludem. Bóg następnie stwierdza: „Wprawdzie szukają
mnie dzień w dzień i pragną poznać moje drogi, jakby byli narodem, który pełnił
sprawiedliwość i nie zaniedbał prawa swojego Boga”. Izajasza 58,2. Ukazani są tutaj ludzie
uważający się za sprawiedliwych i okazujący wielką gorliwość w służeniu Bogu, niestety
ostra i uroczysta nagana Tego, który zna serca, dowodzi, że w rzeczywistości depczą
przykazania Boże. {WB 240.6}
Prorok tak określa dzieło odnowy: „Twoi ludzie odbudują prastare gruzy, podźwigniesz
fundamenty poprzednich pokoleń i nazwą cię naprawiaczem wyłomów, odnowicielem, aby
w nich można było mieszkać. Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu,
aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a
dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go, nie odbywając w nim podróży, nie
załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował
Panem”. Izajasza 58,12-14. Proroctwo to odnosi się także do naszych czasów. W prawie
Bożym uczyniono wyłom, kiedy władza papieska zmieniła święcenie soboty na święcenie
niedzieli, ale przyszedł czas, gdy zarządzenie Boże miało być na nowo przywrócone.
Wyłom miał być naprawiony, a fundamenty poprzednich pokoleń odbudowane. {WB
241.1}
Uświęcona Bożym błogosławieństwem i odpoczynkiem Stwórcy sobota była święcona
przez Adama w ogrodzie Eden, a także wtedy, gdy, choć upadły w grzechu, ale pokutujący,
został wygnany ze swej szczęśliwej krainy. Święcili ją wszyscy patriarchowie, począwszy
od Abla aż do sprawiedliwego Noego, przestrzegali ją Abraham i Jakub. Gdy naród
wybrany znajdował się w niewoli egipskiej, wielu na skutek panującego tam
bałwochwalstwa zapomniało o Bożym prawie, ale gdy Pan wyzwolił Izraelitów, uroczyście
obwieścił zgromadzonemu ludowi swe prawo, aby wszyscy poznali Jego wolę, bali się Go i
zawsze byli Mu posłuszni. {WB 241.2}
Od tego czasu aż po dzień dzisiejszy znajomość prawa Bożego została zachowana, a
sobota święcona jest zgodnie z czwartym przykazaniem. Chociaż „człowiek niegodziwości”
podeptał ten święty dzień, to jednak zawsze, nawet w okresie jego nieograniczonej władzy,
byli tacy, którzy święcili sobotę. Od czasów reformacji w każdym narodzie znajdowali się
ludzie, którzy przestrzegali czwarte przykazanie. Choć często wyśmiewano i prześladowano
ich, to jednak nieprzerwanie składali świadectwo niezmienności prawa Bożego i obowiązku
święcenia dnia sobotniego jako pamiątki stworzenia. {WB 241.3}
Zachowywanie tych prawd, przedstawionych w czternastym rozdziale Apokalipsy Jana
w powiązaniu z „ewangelią wieczną”, cechować będzie Kościół Boży w czasach
poprzedzających przyjście Chrystusa. Wynikiem głoszenia i przyjęcia trój anielskiego
poselstwa będą ci, „którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa”. Poselstwo to
jest ostatnią wieścią zwiastowaną przed przyjściem Pana. Bezpośrednio po jego ogłoszeniu
307