Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Rozdział 24 — Arcykapłan w Niebie
Problem świątyni był kluczem do odkrycia tajemnicy rozczarowania z roku 1844. Jego
rozwiązanie pozwoliło stworzyć kompletny system zharmonizowanych i połączonych ze
sobą prawd, które pokazywały, że ruch drugiego adwentu był kierowany ręką Bożą i
określały aktualne zadania adwentystów, ponieważ wyjaśniały ich pozycję i wykonywane
przez nich dzieło. Jak uczniowie Jezusa po straszliwej nocy bólu i rozczarowania
„uradowali się ujrzawszy Pana” tak też ci, którzy w wierze oczekiwali Jego powtórnego
przyjścia zapałali nie mniejszą radością. Spodziewali się, że ich Pan przyjdzie w chwale, by
nagrodzić swój wierny lud. Kiedy ich nadzieje się nie spełniły, stracili Jezusa z oczu i
wołali, podobnie jak Maria u grobu: „Zabrali Pana mego i nie wiem, gdzie go położyli”.
Teraz w miejscu najświętszym niebiańskiej świątyni ujrzeli Go ponownie — pełnego
współczucia Najwyższego Kapłana, który wkrótce przyjdzie jako ich Król i Zbawca.
Światło bijące ze świątyni rozjaśniło przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Teraz wiedzieli
na pewno, że prowadziła ich nieomylna Opatrzność Boża. Choć podobnie jak uczniowie
Chrystusa i oni nie rozumieli poselstwa, które głosili, to jednak było ono pod każdym
względem prawdziwe. Zwiastując je wypełniali zamiar Boży i praca ich nie była daremna.
Zrodzeni na nowo dla żywej nadziei, cieszyli się niewypowiedzianą radością i pełnią
chwały. {WB 225.1}
Proroctwo z Księgi Daniela 8,14: „Aż do wieczora i do poranka dni dwa tysiące trzysta,
a będzie oczyszczona świątynia” (wg ks. Wujka), oraz poselstwo pierwszego anioła:
„Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego”, wskazywało na
służbę Chrystusa w miejscu najświętszym i na sąd śledczy, a nie na Jego powtórne przyjście
w celu zbawienia swego ludu i zniszczenia niezbożnych. Błąd tkwił nie w rachubie
proroczych okresów, lecz w określeniu wydarzenia, które miało nastąpić przy końcu 2300
dni. {WB 225.2}
Pomyłka ta stała się przyczyną rozczarowania wierzących, pomimo to, że wszystko, co
zostało przepowiedziane przez proroctwo, a także wszystko, na co w oparciu o dowody z
Pisma Świętego oczekiwali, spełniło się. W tym samym czasie, kiedy ubolewali z powodu
zawiedzionych nadziei, nastąpiło przepowiedziane w proroctwie wydarzenie, które musiało
mieć miejsce zanim Pan przyjdzie, by nagrodzić swój lud. {WB 225.3}
Chrystus nie przyszedł na ziemię, jak tego oczekiwano, lecz wszedł — jak zapowiada
starotestamentowa służba ofiarnicza — do miejsca najświętszego świątyni Boga w niebie.
Prorok Daniel pisze: „I widziałem w widzeniach nocnych: Oto na obłokach niebieskich
przyszedł ktoś, podobny do Syna Człowieczego, doszedł” — nie na ziemię, lecz — „do
Sędziwego i stawiono go przed nim”. Daniela 7,13. {WB 225.4}
287