Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
zasłonę i pokrapiał nią ubłagalnię oraz miejsce przed ubłagalnią. Musiał nią także pokropić
ołtarz do kadzenia, stojący przed zasłoną. {WB 222.3}
„I położy Aaron obie swoje ręce na głowie kozła żywego, i wyzna nad nim wszystkie
przewinienia synów izraelskich i wszystkie ich przestępstwa, którymi zgrzeszyli, i złoży je
na głowę kozła, i wypędzi go przez wyznaczonego męża na pustynię. Tak poniesie na sobie
ten kozioł wszystkie ich przewinienia do ziemi pustynnej”. 3 Mojżeszowa 16,21-22. Kozioł
przeznaczony dla Azazela nigdy nie wracał do obozu izraelskiego, a człowiek, który go
wyprowadzał, musiał obmyć wodą siebie i swoje szaty, zanim mógł wrócić do obozu. {WB
222.4}
Czynności te miały na celu uświadomienie Izraelitom świętości Boga i Jego wstrętu do
grzechu, miały pokazać im, że nie mogą zetknąć się z grzechem bez splamienia się. W Dniu
Pojednania każdy musiał ukorzyć się przed Panem, podczas gdy kapłan dokonywał w
świątyni ceremonii przebłagania. Zaprzestawano wtedy wszelkich zajęć i wszyscy Izraelici
spędzali ten dzień pokutując, modląc się, poszcząc i badając swe serca. {WB 222.5}
Służba ta uczyła ważnych prawd dotyczących dzieła pojednania. Zamiast grzesznika
przyjmowano zwierzę ofiarne, ale krew ofiary nie mogła zgładzić grzechu. Przewidziano
zatem środek, za pomocą którego przenoszono grzech na świątynię. Przelewając krew
baranka, grzesznik potwierdzał autorytet prawa, wyznawał swoją winę i prosił o
przebaczenie przez wiarę w mającego przyjść na ziemię Zbawiciela, nie uwalniał się jednak
całkowicie od potępienia przez prawo. W Dniu Pojednania najwyższy kapłan, złożywszy
uprzednio ofiarę za cały naród, wchodził z krwią tej ofiary do miejsca najświętszego i kropił
nią nad ubłagalnią — bezpośrednio nad prawem, czyniąc zadość jego wymaganiom. Potem
z tytułu swego pośrednictwa przyjmował grzechy na siebie i wynosił je ze świątyni. Kładąc
ręce na głowie żywego kozła wyznawał nad nim wszystkie grzechy, które wyniósł ze
świątyni, przenosząc je tym samym symbolicznie z siebie na kozła, ten zaś zanosił je na
pustynię, a naród czuł się uwolniony od popełnionych grzechów. {WB 223.1}
Tak wyglądała służba pełniona w świątyni będącej tylko „obrazem i cieniem (świątyni)
niebieskiej”. To, co symbolicznie czyniono w świątyni ziemskiej odbywa się w
rzeczywistości w świątyni niebiańskiej. Po swym wniebowstąpieniu Zbawiciel rozpoczął
służbę Najwyższego Kapłana. Apostoł Paweł mówi: „Albowiem Chrystus nie wszedł do
świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się
wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga”. Hebrajczyków 9,24. {WB 223.2}
Służba kapłana pełniona w ciągu całego roku w pierwszym pomieszczeniu świątyni, w
miejscu świętym — za zasłoną, która tworzyła drzwi i oddzielała miejsce święte od
dziedzińca — symbolizuje służbę, do jakiej Chrystus przystąpił po swoim
wniebowstąpieniu. Codziennym zadaniem starotestamentowego kapłana było przynoszenie
przed oblicze Boga krwi ofiar za grzechy i kadzidła unoszącego się ku górze wraz z
284