Kościoł i Państwo Wojujące
Wojna to sprawa o żywotnym znaczeniu dla państwa, obszar życia lub śmierci,
droga do przetrwania lub zagłady. Zagadnienie to trzeba więc dokładnie rozpatrzyć.
Kto kocha wojnę, doprowadzi kraj do zniszczenia, kto pożąda zwycięstwa,
doprowadzi go do niesławy. Wojny nie trzeba kochać i zwycięstwa nie trzeba
pożądać. Działaj tylko wówczas, gdy warunki dojrzały do zwycięstwa. 2) Dlatego
wynik wojny określa pięć podstawowych czynników i porównanie walczących stron
według ich sił oraz siedmiu dalej wymienionych składników. 3) Pierwszym z tych
czynników jest droga. Drugim niebo. Trzecim ziemia. Czwartym dowództwo.
Piątym zasady. 4) Droga lub wpływ moralny sprawia, że ludzie myślą tak samo jak
rządzący, więc pójdą z nimi na życie i na śmierć, nie bojąc się jednego ani drugiego.
Nikt nie sprawi, żeby wojsko skutecznie walczyło, jeśli każe mu się walczyć w
niesłusznej wojnie ... Wojna to sztuka wprowadzania w błąd.
Wojna to sprawa o żywotnym znaczeniu dla państwa, obszar życia lub śmierci,
droga do przetrwania lub zagłady. Zagadnienie to trzeba więc dokładnie rozpatrzyć.
Kto kocha wojnę, doprowadzi kraj do zniszczenia, kto pożąda zwycięstwa,
doprowadzi go do niesławy. Wojny nie trzeba kochać i zwycięstwa nie trzeba
pożądać. Działaj tylko wówczas, gdy warunki dojrzały do zwycięstwa. 2) Dlatego
wynik wojny określa pięć podstawowych czynników i porównanie walczących stron
według ich sił oraz siedmiu dalej wymienionych składników. 3) Pierwszym z tych
czynników jest droga. Drugim niebo. Trzecim ziemia. Czwartym dowództwo.
Piątym zasady. 4) Droga lub wpływ moralny sprawia, że ludzie myślą tak samo jak
rządzący, więc pójdą z nimi na życie i na śmierć, nie bojąc się jednego ani drugiego.
Nikt nie sprawi, żeby wojsko skutecznie walczyło, jeśli każe mu się walczyć w
niesłusznej wojnie ... Wojna to sztuka wprowadzania w błąd.
Kościól i Państwo Wojujące cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania”. Wyrzeczenie się wiary i zaparcie się mocy Ducha Świętego, która towarzyszyła poselstwu, byłoby dla nich zgubą. Słowa apostoła Pawła zachęcały ich jednak do wytrwałości: „Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba (...). Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał”. Jedyną bezpieczną drogą w tej sytuacji było zachowanie światła, które już otrzymali od Boga, trzymanie się Jego obietnic, stałe studiowanie Pisma Świętego i cierpliwe oczekiwanie na dalsze światło. {WB 216.3} 276
Kościól i Państwo Wojujące Rozdział 23 — Zrozumienie Problemu Świątyni Podstawą i filarem, na którym oparła się doktryna adwentystyczna, jest tekst z Księgi Daniela: „Aż do dwóch tysięcy trzechset wieczorów i poranków, tedy przyjdą do od nowienia swego usługi święte”. Daniela 8,14 (BG).* Słowa te znane były wszystkim, którzy wierzyli w bliskie przyjście Pana. Tysiące ust powtarzało to proroctwo jako fundament swej wiary. Wszyscy odczuwali, że od wydarzeń w nim przepowiedzianych zależą ich najśmielsze oczekiwania i najbardziej żywotne nadzieje. Wyliczono, że prorocze dni kończą się jesienią roku 1844. Wraz z resztą chrześcijan adwentyści przyjęli pogląd, że ziemia lub jakaś jej część jest świątynią, i że oczyszczenie świątyni oznacza oczyszczenie ziemi przez ogień w ostatecznym wielkim dniu, który będzie miał miejsce przy powtórnym przyjściu Chrystusa. Stąd wyciągnęli wniosek, że Jezus wróci na ziemię w roku 1844. {WB 217.1} Jednak wyznaczony czas minął, a Pan się nie zjawił. Wierzący byli przekonani, że Biblia nie może się mylić, błąd leżał w niewłaściwej interpretacji proroctwa. Lecz w czym ten błąd tkwił? Wielu zbyt pochopnie rozcięło węzeł trudności twierdząc, że okres 2300 dni nie zakończył się w roku 1844. Na poparcie swego stanowiska nie mieli żadnego dowodu oprócz faktu, że Chrystus nie przyszedł w czasie, w którym Go oczekiwano. Argumentowali, że gdyby ów proroczy okres skończył się w roku 1844, Jezus przyszedłby, aby oczyścić ogniem świątynię, tj. ziemię, ponieważ jednak nie wrócił,2300 dni nie mogły zakończyć się w roku 1844. {WB 217.2} Przyjęcie takiego rozumowania równało się z porzuceniem poprzedniej interpretacji proroctwa. Ustalono bezspornie, że okres 2300 dni rozpoczął się jesienią roku 457 przed Chr., gdy dekret Artakserksesa zezwalający na odbudowę Jerozolimy stał się prawomocny. Przyjmując to wydarzenie jako punkt wyjściowy wspomnianego okresu proroczego, stwierdzono całkowitą zgodność wszystkich szczegółów przepowiedzianych w Księdze Daniela 9,25-27 z wydarzeniami historii. I tak sześćdziesiąt dziewięć tygodni, czyli pierwsze 483 lata z całego okresu 2300 lat, miały sięgać do czasów Chrystusa-Pomazańca. Chrzest Jezusa i namaszczenie Go Duchem Świętym dokonane w 27 roku naszej ery były wypełnieniem tego szczegółu. W połowie siedemdziesiątego tygodnia Mesjasz miał zostać zabity. Trzy i pół roku po swym chrzcie, na wiosnę 31 roku n. e. Chrystus został ukrzyżowany. Siedemdziesiąt tygodni, czyli 490 lat, przeznaczone było dla Żydów. Przy końcu tego okresu naród izraelski przypieczętował swe odrzucenie Chrystusa przez prześladowanie Jego uczniów, a zwłaszcza przez ukamienowanie św. Szczepana, co miało miejsce w 34 r. po Chr. Od tego czasu apostołowie poszli głosić ewangelię poganom. Gdy pierwsze 490 lat (z okresu 2300) minęły, pozostało jeszcze 1810 lat. Licząc od roku 34 po Chr., okres ten skończył się w roku 1844. W tym czasie zgodnie z przepowiednią anioła „będzie oczyszczona 277
- Page 233 and 234: Kościól i Państwo Wojujące prze
- Page 235 and 236: Kościól i Państwo Wojujące Dlac
- Page 237 and 238: Kościól i Państwo Wojujące Ską
- Page 239 and 240: Kościól i Państwo Wojujące chrz
- Page 241 and 242: Kościól i Państwo Wojujące wted
- Page 243 and 244: Kościól i Państwo Wojujące Betl
- Page 245 and 246: Kościól i Państwo Wojujące doś
- Page 247 and 248: Kościól i Państwo Wojujące Nie
- Page 249 and 250: Kościól i Państwo Wojujące pows
- Page 251 and 252: Kościól i Państwo Wojujące ksi
- Page 253 and 254: Kościól i Państwo Wojujące mów
- Page 255 and 256: Kościól i Państwo Wojujące w gr
- Page 257 and 258: Kościól i Państwo Wojujące Apos
- Page 259 and 260: Kościól i Państwo Wojujące Rozd
- Page 261 and 262: Kościól i Państwo Wojujące któ
- Page 263 and 264: Kościól i Państwo Wojujące Świ
- Page 265 and 266: Kościól i Państwo Wojujące Dr H
- Page 267 and 268: Kościól i Państwo Wojujące Howa
- Page 269 and 270: Kościól i Państwo Wojujące Bibl
- Page 271 and 272: Kościól i Państwo Wojujące izra
- Page 273 and 274: Kościól i Państwo Wojujące nien
- Page 275 and 276: Kościól i Państwo Wojujące PROR
- Page 277 and 278: Kościól i Państwo Wojujące Ucze
- Page 279 and 280: Kościól i Państwo Wojujące Mill
- Page 281 and 282: Kościól i Państwo Wojujące swoj
- Page 283: Kościól i Państwo Wojujące ten
- Page 287 and 288: Kościól i Państwo Wojujące na k
- Page 289 and 290: Kościól i Państwo Wojujące zło
- Page 291 and 292: Kościól i Państwo Wojujące Oczy
- Page 293 and 294: Kościól i Państwo Wojujące modl
- Page 295 and 296: Kościól i Państwo Wojujące Rozd
- Page 297 and 298: Kościól i Państwo Wojujące 14-1
- Page 299 and 300: Kościól i Państwo Wojujące Gdy
- Page 301 and 302: Kościól i Państwo Wojujące popr
- Page 303 and 304: Kościól i Państwo Wojujące nich
- Page 305 and 306: Kościól i Państwo Wojujące „W
- Page 307 and 308: Kościól i Państwo Wojujące mów
- Page 309 and 310: Kościól i Państwo Wojujące prze
- Page 311 and 312: Kościól i Państwo Wojujące świ
- Page 313 and 314: Kościól i Państwo Wojujące Chrz
- Page 315 and 316: Kościól i Państwo Wojujące lecz
- Page 317 and 318: Kościól i Państwo Wojujące Z br
- Page 319 and 320: Kościól i Państwo Wojujące Świ
- Page 321 and 322: Kościól i Państwo Wojujące Rozd
- Page 323 and 324: Kościól i Państwo Wojujące Sło
- Page 325 and 326: Kościól i Państwo Wojujące zako
- Page 327 and 328: Kościól i Państwo Wojujące wyko
- Page 329 and 330: Kościól i Państwo Wojujące dope
- Page 331 and 332: Kościól i Państwo Wojujące uśw
- Page 333 and 334: Kościól i Państwo Wojujące odwi
Kościól i <strong>Państwo</strong> <strong>Wojujące</strong><br />
cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania”. Wyrzeczenie się wiary i zaparcie<br />
się mocy Ducha Świętego, która towarzyszyła poselstwu, byłoby dla nich zgubą. Słowa<br />
apostoła Pawła zachęcały ich jednak do wytrwałości: „Nie porzucajcie więc ufności waszej,<br />
która ma wielką zapłatę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba (...). Bo jeszcze tylko mała<br />
chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał”. Jedyną bezpieczną drogą w<br />
tej sytuacji było zachowanie światła, które już otrzymali od Boga, trzymanie się Jego<br />
obietnic, stałe studiowanie Pisma Świętego i cierpliwe oczekiwanie na dalsze światło. {WB<br />
216.3}<br />
276