Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
ten sługa Boży — „nie jestem zniechęcony lub załamany (...). Moja nadzieja na przyjście
Chrystusa jest wciąż tak samo silna. Czyniłem tylko to, co po wielu latach poważnych
rozważań uznałem za swój święty obowiązek. Jeśli błądziłem, to z powodu miłości
chrześcijańskiej, miłości do bliźnich i poczucia obowiązku wobec Boga”. „Wiem jedno:
Głosiłem tylko to, w co sam wierzyłem i Bóg był ze mną; Jego moc objawiła się w tym
dziele i przyniosło ono wiele dobrego”. „Zwiastowanie końca świata skłoniło wiele tysięcy
ludzi do badania Pisma Świętego i dzięki temu, a także dzięki ich wierze i krwi Chrystusa
osiągnęli pojednanie z Bogiem”. — Bliss, Memories of William Miller 256-257.277.280-
281. „Nigdy nie zabiegałem o łaskę pysznych, nigdy też nie drżałem, kiedy grozili mi. Teraz
także nie będę kupował ich przychylności i nie uczynię nic poza tym, co jest moim
obowiązkiem, aby nie pobudzać ich do gniewu. Nigdy nie pójdę na kompromis ze światem,
aby zachować swe życie; mam nadzieję, że nie będę też się bał je utracić, jeśli Bóg w swej
opatrzności tak zawyrokuje”. — J. White, Life of William Miller 315. {WB 215.2}
Bóg nie opuścił swego ludu. Jego Duch był wciąż z tymi, którzy nie odrzucili w porywie
uczuć otrzymanego światła i nie wycofali się z ruchu adwentowego. W Liście do
Hebrajczyków znajdują się słowa zachęty i ostrzeżenia dla poddawanych próbie i
oczekujących wiernych. „Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę.
Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego,
co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie
zwlekał, a sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie, lecz jeśli się cofnie, nie będzie dusza moja
miała w nim upodobania. Lecz my nie jesteśmy z tych, którzy się cofają i giną, lecz z tych,
którzy wierzą i zachowują duszę”. Hebrajczyków 10,35-39. {WB 216.1}
Napomnienie to skierowane jest do Kościoła czasów ostatecznych, świadczą o tym
słowa mówiące o bliskości przyjścia Pana: „Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten,
który ma przyjść, i nie będzie zwlekał”. Tekst ten wyraźnie sugeruje, że nastąpi pozorne
opóźnienie i będzie się wydawać, że Pan zwleka. Pouczenie tu zawarte było szczególnie
przydatne dla adwentystów z powodu doświadczeń, jakie przeżyli. {WB 216.2}
Tym, do których odnosiły się słowa apostoła, groziła utrata wiary. Spełniali wolę Boga,
dając się prowadzić Jego Duchowi i postępując zgodnie z Jego słowem, ale nie potrafili
zrozumieć zamierzeń Pana zrealizowanych w próbie, przez którą przeszli, ani rozpoznać
drogi leżącej przed nimi, groziło im zwątpienie, czy Bóg rzeczywiście nimi kierował. W
tym czasie spełniły się słowa: „Sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie”. Gdy „krzyk o
północy” oświetlił ich ścieżkę, gdy zobaczyli odpieczętowane proroctwa, gdy byli
świadkami wypełniających się na ich oczach znaków mówiących o rychłym przyjściu
Chrystusa, wtedy szli kierując się — można powiedzieć — wzrokiem. Jednak teraz, gdy
byli przygnieceni zawiedzionymi nadziejami, mogli wytrwać jedynie przez wiarę w Boga i
Jego Słowo. Szydzący z nich świat mówił: „Okłamano was; wyrzeczcie się waszej wiary i
przyznajcie, że ruch adwentowy był dziełem szatana”, ale Słowo Boże głosi: „Lecz jeśli się
275