Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Świat śledził uważnie wydarzenia, oczekując, że jeśli czas minie, a Chrystus nie
przyjdzie, nauka o drugim adwencie Pana zostanie obalona. Choć wielu pod wpływem silnej
pokusy porzucało swą wiarę, to jednak inni mocno w niej trwali. Owoce ruchu
adwentowego — duch pokory, badanie własnego serca, wyrzeczenie się świata i odnowa
życia, które towarzyszyły temu — świadczyły, że ruch ten pochodził od Boga. Przeciwnicy
nie mogli zaprzeczyć, że moc Ducha Świętego objawiła się podczas głoszenia o
powtórnym przyjściu Chrystusa i nie byli w stanie znaleźć żadnego błędu w obliczeniach
proroczych okresów. Nawet najzdolniejszym wrogom nie udało się podważyć słuszności
adwentystycznej interpretacji proroctw. Bez przedstawienia dowodów z Biblii wierzący nie
chcieli porzucić swojego stanowiska, które osiągnęli dzięki gorliwemu, pełnemu modlitwy
badaniu Pisma Świętego i oświeceniu umysłów przez Ducha Bożego, rozpalającego ich
serca swą mocą. Odmawiali wyrzeczenia się poselstwa, które oparło się najostrzejszej
krytyce, najzacieklejszym atakom popularnych teologów i uczonych, którego nie pokonały
połączone siły wiedzy, elokwencji, drwin i urągań ze strony zarówno zacnych, jak i podłych
ludzi. {WB 214.3}
Faktem było, że oczekiwane wydarzenie nie nastąpiło, ale to nie mogło zachwiać ich
wiary w Słowo Boże. Gdy Jonasz na ulicach Niniwy głosił, że miasto to po upływie 40 dni
zostanie zburzone, Pan przyjął ukorzenie się mieszkańców Niniwy i przedłużył im czas
łaski, mimo to poselstwo przekazane przez Jonasza pochodziło od Boga, a Niniwa została
poddana próbie zgodnie z Jego wolą. Adwentyści wierzyli, że Bóg w podobny sposób kazał
im ostrzec świat przed sądem. „Ostrzeżenie to — mówili — wypróbowało serca wszystkich,
którzy je usłyszeli, i obudziło w nich gorące pragnienie przyjścia Zbawiciela, z drugiej
strony wywołało mniej lub więcej dostrzegalną, znaną jedynie Bogu, nienawiść do Jego
powrotu. Przeciągnęło ono linię graniczną (...), tak że ci, którzy chcieli zbadać swe serca,
mogli się przekonać, po której stronie znaleźliby się, gdyby Pan wówczas przyszedł. Czy
zawołaliby: «Oto Bóg nasz ten jest, oczekiwaliśmy go, i wybawił nas»? Czy też krzyczeliby
do gór i skał: «Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem tego, który siedzi na tronie i
przed gniewem Baranka»? Wierzymy, że Bóg wypróbował w ten sposób swój lud,
doświadczył jego wiarę, pokazał mu, aby sam zobaczył, czy w godzinie próby opuści swój
posterunek, na którym go postawił, czy też wyrzeknie się świata i bezgranicznie zaufa
Słowu Bożemu”. — The Advent Herald and Signs of the Times Reporter VIII, nr 14, z 13
listopada 1844. {WB 215.1}
Uczucia tych, którzy wciąż wierzyli, że Bóg prowadził ich w przeżytych niedawno
doświadczeniach, wyrażone są w słowach Millera: „Gdybym miał jeszcze raz żyć, mając te
same dowody od Boga co wtedy, to mówię szczerze przed Panem i ludźmi, że
postępowałbym tak samo jak wówczas”. „Mam nadzieję, że oczyściłem swoje szaty z krwi
dusz. Jestem przekonany, że tak dalece jak to leżało w zasięgu moich sił, uwolniłem się od
wszelkiej winy za ich potępienie”. „Choć doznałem dwukrotnego rozczarowania” — pisał
274