Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
swoje przekonania. Szydercy powiększali swe szeregi o słabych oraz tchórzliwych i
wspólnie z nimi głosili, że nie ma już się czego obawiać i na co czekać. Czas minął,
Zbawiciel nie przyszedł i świat może jeszcze istnieć w takim samym stanie przez tysiące lat.
Głęboko wierzący poświęcili wszystko dla Chrystusa i jak nigdy dotąd odczuwali Jego
bliskość. Wierzyli, że przekazali światu ostatnie ostrzeżenie i oczekując na rychle przyjęcie
do społeczności boskiego Mistrza i świętych aniołów, wycofali się ze społeczeństwa, które
nie przyjęło poselstwa. Z ogromną tęsknotą modlili się: „Przyjdź, Panie Jezu, przyjdź
szybko”, ale Chrystus nie przyszedł. Podjęcie na nowo ciężkich brzemion życia, trosk i
kłopotów, znoszenie urągań i szyderstw gardzącego nimi świata byłoby ciężką próbą wiary i
cierpliwości. {WB 213.7}
Rozczarowanie to nie było jednak tak ciężkie jak tamto, które przeżyli uczniowie za
czasów Jezusa. Gdy Zbawiciel wjeżdżał triumfalnie do Jerozolimy, Jego naśladowcy
wierzyli, że obejmie tron Dawida i uwolni naród izraelski od ciemiężycieli. Pełni nadziei i
radosnych przewidywań wyprzedzali jedni drugich w okazywaniu czci swojemu Królowi.
Wielu poświęciło swe wierzchnie okrycia, by utworzyć z nich dywan na Jego drodze. Inni
rzucali przed Nim palmowe gałązki. W swej niewysłowionej radości wykrzykiwali
wspólnie: „Hosanna Synowi Dawidowemu!” Gdy faryzeusze zaniepokojeni i oburzeni tą
radosną wrzawą zażądali od Jezusa, aby uciszył swych uczniów, Ten odpowiedział:
„Powiadam wam, że jeśli ci będą milczeć, kamienie krzyczeć będą”. Łukasza 19,40.
Proroctwo musiało się spełnić. Choć uczniowie realizowali zamiary Boga, to jednak mieli
doznać gorzkiego rozczarowania. Minęło zaledwie kilka dni, gdy stali się świadkami
męczeńskiej śmierci Zbawiciela i musieli złożyć Go do grobu. Ich oczekiwania nie spełniły
się w najmniejszej mierze, wszelkie nadzieje zostały pogrzebane wraz z Chrystusem.
Dopiero gdy ujrzeli swego Pana powstałego zwycięsko z grobu, zrozumieli, że wszystko, co
przeżyli, było przepowiedziane w proroctwie i „że Chrystus musiał cierpieć i
zmartwychwstać”. Dzieje Apostolskie 17,3. Pięćset lat wcześniej Pan oświadczył przez
proroka Zachariasza: „Wesel się bardzo, córko syjońska! Wykrzykuj, córko jeruzalemska!
Oto twój król przychodzi do ciebie, sprawiedliwy on i zwycięski, łagodny i jedzie na ośle,
na oślęciu, źrebięciu oślicy”. Zachariasza 9,9. Gdyby uczniowie wiedzieli, że Jezus szedł na
sąd i śmierć, nie mogliby wypełnić tej przepowiedni. {WB 214.1}
W podobny sposób wypełnili proroctwo Miller i jego towarzysze, zwiastowali bowiem
poselstwo, które — zgodnie z przepowiednią Pisma Świętego — miało być przekazane
światu, lecz którego nie głosiliby, gdyby dokładnie zrozumieli proroctwa mówiące o ich
rozczarowaniu i zawierające w sobie inne poselstwo, jakie ma być głoszone wszystkim
narodom ziemi tuż przed powtórnym przyjściem Pana. Poselstwa pierwszego i drugiego
anioła były dane we właściwym czasie i spełniły zadanie, które Bóg zamierzał przez nie
wykonać. {WB 214.2}
273