Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Miller, opisując te wydarzenia, stwierdził: „Nie objawia się wielkiej radości; jest ona
jakby zachowywana na przyszłość, gdy ziemia i niebo będą wspólnie triumfować w
niewysłowionej radości i pełni chwały. Nie słychać także okrzyków, również one są
zachowywane na czas, gdy zagrzmi z nieba pieśń zwycięstwa. Śpiewacy milczą, czekają aż
połączą się z zastępami aniołów i utworzą wspólny chór (...). Nie ma żadnych
nieporozumień, wszyscy są jednego serca i jednej myśli”. — Bliss, Memories of W. Miller
270-271. {WB 212.3}
Inny uczestnik tego ruchu pisał: „Wywoływał on [ruch] rzetelne badanie serc i korzenie
się przed Panem niebios. Spowodował, że ludzie przestali koncentrować się na sprawach
tego świata, sprzeczności i wzajemna wrogość zaczęły znikać, a skruszeni grzeszni
wyznawali swe grzechy i pełni żalu błagali Boga o przebaczenie i przyjęcie. Wywołał
samouniżenie i otwarcie się serc, jakich nigdy przedtem nie byliśmy świadkami. Nasze
zwiastowanie — zgodnie z tym, co Bóg nakazał prorokowi Joelowi, gdy mówił o czasie
zbliżania się Jego wielkiego dnia sądu — spowodowało rozdzieranie serc, a nie szat. {WB
212.4}
Ludzie zwrócili się do Boga z płaczem, poszcząc i modląc się. Jak Bóg przepowiedział
przez proroka Zachariasza, na dzieci Boże wylany został Duch łaski i modlitwy. Ludzie
spoglądali na Tego, którego przebili; w kraju zapanował wielki smutek (...) a ci,
którzy szukali Pana, wylewali przed Nim swe serca”. — Bliss, w: Advent Shield and
Review I, 271, styczeń 1945. {WB 212.5}
Od czasów apostolskich żaden ruch religijny nie był tak wolny od ludzkich błędów i
podstępów szatana, jak ten, mający miejsce jesienią 1844 roku. Jeszcze po upływie wielu lat
ci, którzy brali w nim udział i wiernie stali na skale prawdy, wciąż odczuwali uświęcający
wpływ tego błogosławionego dzieła i potwierdzali, że pochodziło od Boga. {WB 213.1}
Usłyszawszy okrzyk: „Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie”, oczekujący Go wierni
wstali i „oporządzili swoje lampy”; studiowali Słowo Boże z nieznaną do tej pory
gorliwością. Z nieba zostali zesłani aniołowie, aby pokrzepić zniechęconych i przygotować
ich do przyjęcia poselstwa. Dzieło opierało się nie na mądrości ludzkiej, ale na mocy Bożej.
To nie najzdolniejsi, lecz najskromniejsi i najbardziej oddani Bogu pierwsi usłuchali
wezwania. Rolnicy zostawiali nie zżęte zboże na polach, a rzemieślnicy odkładali swe
narzędzia, ze łzami i radością wychodzili ostrzegać innych. Ci, którzy poprzednio stali na
czele ruchu, teraz należeli do ostatnich przyłączających się do niego. Kościoły na ogół
zamykały drzwi przed tym poselstwem, a wielu, którzy je przyjęli, musiało opuścić swe
zbory. Dzięki opatrzności Bożej głoszenie tej wieści zespoliło się z poselstwem drugiego
anioła, dodając w ten sposób mocy dziełu. {WB 213.2}
Wezwanie: „Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie”, nie było przedmiotem sporów,
bowiem dowody Pisma Świętego były wyraźne i przekonywające, towarzyszyła im moc,
271