Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Święty i trwały związek, jaki panuje między Chrystusem a Jego Kościołem,
przedstawiony jest w Biblii za pomocą symbolu małżeństwa. Pan związał ze sobą swój lud
świętym przymierzem. On obiecał, że będzie Bogiem, a lud przyrzekł, że będzie należał
wyłącznie do Niego. Bóg powiedział: „I zaręczę cię z sobą na wieki, zaręczę cię z sobą na
zasadzie sprawiedliwości prawa, miłości i zmiłowania”. Ozeasza 2,21. I ponownie: „Bom Ja
jest małżonkiem waszym”. Jeremiasza 3,14 (BG). Apostoł Paweł posługuje się tym samym
zwrotem w Nowym Testamencie, kiedy powiada: „Zaręczyłem was z jednym mężem, aby
stawić przed Chrystusem dziewicę czystą”. 2 Koryntian 11,2. {WB 201.3}
Niewierność Kościoła, który odrzucił miłość i zaufanie do Chrystusa oraz pozwolił, by
umiłowanie doczesności ogarnęło jego serce, porównana jest do złamania przysięgi
małżeńskiej. Grzech Izraela polegający na odłączeniu się od Pana i wzgardzeniu wspaniałą
miłością Bożą opisany jest za pomocą tego właśnie symbolu: „Związałem się z tobą
przysięgą i zawarłem z tobą przymierze — mówi Wszechmocny Pan — i stałaś się moją”.
„Stawałaś się coraz piękniejsza, i dostąpiłaś królewskiej godności. A twoja sława z powodu
twojej piękności rozeszła się wśród narodów. Była bowiem doskonała dzięki mojej ozdobie,
którą włożyłem na ciebie (...). Ale zaufałaś swojej piękności i pewna swojego sławnego
imienia uprawiałaś nierząd”. Ezechiela 16,8.13-15. „Lecz jak kobieta zdradza swojego
kochanka, tak wy mnie zdradziliście, domu Izraela — mówi Pan”. Jeremiasza 3,20. „Byłaś
(...) żoną cudzołożnika, która zamiast swojego męża przyjmuje obcych”. Ezechiela
16,32. {WB 201.4}
Nowy Testament kieruje podobne słowa do rzekomych chrześcijan szukających bardziej
przyjaźni ze światem niż z Bogiem. Apostoł Jakub mówi: „Cudzołożnicy i cudzołożnice!
Nie wiecie, iż przyjaźń świata jest nieprzyjaźnią Bożą? Przetoż ktobykolwiek chciał być
przyjacielem tego świata, staje się nieprzyjacielem Bożym”. Jakuba 4,4. {WB 201.5}
Niewiasta (Babilon) z siedemnastego rozdziału Apokalipsy Jana przedstawiona jest jako
„przyodziana w purpurę i w szkarłat, i przyozdobiona złotem, drogimi kamieniami i
perłami, a miała w ręce swej złoty kielich pełen obrzydliwości i nieczystości jej nierządu. A
na czole jej wypisane było imię o tajemniczym znaczeniu. Wielki Babilon, matka
wszetecznic i obrzydliwości ziemi”. Objawienie 17,4-5. Prorok powiedział: „I widziałem tę
kobietę pijaną krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych”. Objawienie 17,6. W
dalszych słowach stwierdza on, że Babilon (kobieta) to „wielkie miasto, które panuje nad
królami ziemi”. Objawienie 17,18. Potęgą sprawującą przez długie wieki nieograniczoną
władzę nad monarchami świata chrześcijańskiego jest Rzym. Purpura i szkarłat, drogie
kamienie i perły żywo obrazują wspaniałość i większą niż królewska wystawność cechującą
dumną stolicę papieską. 0 żadnej innej potędze nie można słuszniej powiedzieć, że jest
„pijana krwią świętych”, jak właśnie o Kościele rzymskokatolickim, który w tak okrutny
sposób prześladował wyznawców Chrystusa. Babilon jest również oskarżony o nieprawy
związek z „królami ziemi”. Przez odstąpienie od Pana i połączenie się z poganami zbór
255