Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
które było w nich, stało się ciemnością, jakże wielką ciemnością! Szatan zmierza do tego,
by ludzie zachowywali pozory religijności, gdy brak jest im ducha żywej pobożności.
Odrzuciwszy ewangelię, Żydzi dalej gorliwie przestrzegali wszystkich swoich obrzędów,
surowo strzegąc swej narodowej odrębności, choć musieli przyznać, że obecność Boża już
się wśród nich nie objawia. Proroctwo Daniela tak nieomylnie wskazywało na czas
przyjścia Mesjasza i tak wyraźnie przepowiadało Jego śmierć, że rabini omijali w swych
studiach tę księgę. W końcu rzucili klątwę na wszystkich, którzy starali się obliczać
prorocze okresy. W ciągu następnych stuleci Izraelici trwali w ślepocie i nie pokutowali,
byli obojętni na zbawienie ofiarowane z łaski, nie zważali na błogosławieństwa ewangelii,
na uroczyste, choć budzące strach ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem odrzucenia światła
nieba. {WB 199.3}
Wspomniana wyżej przyczyna powoduje zawsze te same skutki. Kto umyślnie zagłusza
głos obowiązku, który sprzeciwia się skłonnościom i pielęgnowanym nawykom, ten traci
umiejętność rozróżniania zła i dobra, paraliżuje swoje sumienie, zaciemnia umysł,
zatwardza serce, a w końcu odłącza się od Boga. Gdzie odtrąca się z pogardą lub lekceważy
poselstwo prawdy, tam Kościół okrywa ciemność, a wiara i miłość ziębnie, tam pojawiają
się nieufność i rozłam. Członkowie Kościoła koncentrują swe zainteresowania i wysiłki na
sprawach doczesnych, a grzesznicy utwierdzają się w swej niezbożności. {WB 200.1}
Poselstwo pierwszego anioła (z czternastego rozdziału Apokalipsy Jana), które
zapowiada czas sądu Bożego i wzywa ludzi do bojaźni i oddania czci Stwórcy, miało na
celu odłączyć prawdziwy lud Boży od niszczącego wpływu świata i pobudzić go, by poznał
swój prawdziwy stan zeświecczenia i odstępstwa. W poselstwie tym Bóg zesłał swemu
Kościołowi ostrzeżenie, które, gdyby zostało przyjęte, naprawiłoby zło, coraz bardziej
oddzielające wiernych od Boga. Gdyby ludzie przyjęli poselstwo z nieba, korząc swe serca
przed Panem i szczerze szukając możliwości ostania się przed Nim, wówczas objawiłby się
wśród nich Duch Boży i Jego moc. Kościół powróciłby do błogosławionego stanu jedności
wiary i miłości, jaki istniał za czasów apostolskich, gdy u wszystkich wierzących „było
jedno serce i jedna dusza” (Dzieje Apostolskie 4,31), a Pan „codziennie pomnażał liczbę
tych, którzy mieli być zbawieni”. Dzieje Apostolskie 2,47. {WB 200.2}
Gdyby wyznawcy Chrystusa przyjmowali światło, które spływa na nich ze Słowa
Bożego, osiągnęliby jedność, o jaką prosił dla nich Zbawiciel i która opisana jest przez
apostoła jako „jedność Ducha w spójni pokoju”. Efezjan 4,3. Wtedy jest „jedno ciało i jeden
Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania;
jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest”. Efezjan 4,4-5. {WB 200.3}
Takie błogosławieństwa otrzymali ci, którzy przyjęli poselstwo drugiego adwentu.
Pochodzili z różnych wyznań religijnych, ale zburzyli wszystkie związane z tym bariery,
odrzucili wszelkie kolidujące ze sobą zasady wiary, porzucili sprzeczną z Pismem Świętym
253