Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Rozdział 21 — Skutki Odrzucenia Prawdy
Głosząc powtórne przyjście Chrystusa, William Miller i jego współpracownicy chcieli
skłonić ludzi do przygotowania się na sąd. Pragnęli wzbudzić wśród wierzących prawdziwą
nadzieję Kościoła i przekonać ich o konieczności poczynienia głębokich chrześcijańskich
doświadczeń. Pracowali również nad niepobożnymi, nakłaniając ich do natychmiastowej
pokuty i powrotu do Boga. „Nie usiłowali nawracać kogokolwiek do jakiejś społeczności
lub ugrupowania religijnego. Działali wśród ludzi różnych wyznań, nie mieszając się do ich
organizacji i porządku kościelnego”. {WB 198.1}
„W całej mojej działalności — powiedział Miller — nigdy nie myślałem ani nie
zamierzałem stworzyć jakiejś nowej społeczności religijnej, różnej od istniejących, albo
faworyzować jednej kosztem drugiej. Chciałem służyć wszystkim przypuszczając, że
wszyscy chrześcijanie będą się cieszyć z nadziei przyjścia Chrystusa, a ci, którzy nie
potrafią tego zrozumieć tak, jak ja to pojmuję, mimo wszystko odniosą się z życzliwością do
tych, którzy przyjęli tę naukę. Moim jedynym zamiarem było nawrócenie ludzi do Boga,
ogłoszenie światu przyszłego sądu oraz skłonienie mych bliźnich do przygotowania serc na
przyjście Pana. Większość z tych, którzy nawrócili się na skutek mojej działalności,
przyłączyła się do różnych istniejących Kościołów”. — Bliss, Memories of William Miller
328. {WB 198.2}
Ponieważ działalność Millera przyczyniła się do duchowego wzrostu Kościołów, była
przez jakiś czas przychylnie traktowana. Wkrótce jednak duchowni i przywódcy religijni
wystąpili przeciwko nauce o drugim adwencie i postanowili położyć kres wszelkim
dyskusjom na ten temat. Nie tylko sprzeciwiali się jej w kazaniach, lecz także zabraniali
członkom swoich Kościołów uczestniczenia w zebraniach, gdzie głoszono naukę o
powtórnym przyjściu Jezusa, a nawet zakazywali poruszania tego tematu na nabożeństwach
we własnym kościele. Wierzący znaleźli się w kłopotliwej i trudnej sytuacji. Z jednej strony
byli przywiązani do swych Kościołów i nie chcieli ich porzucać, ale gdy zobaczyli, że
prawdy Boże są tłumione, a im odmawia się prawa do badania proroctw, zrozumieli, że
wierność wobec Boga nie pozwala na podporządkowanie się tym nakazom. Tych, którzy
odrzucali świadectwo Biblii, nie mogli uznać za członków Kościoła Chrystusowego, a ich
nauk za podstawę i fundament prawdy. Dlatego też uważali za słuszne zerwać łączące ich
więzy. Latem 1844 roku około 50 tysięcy wierzących opuściło swoje Kościoły. {WB 198.3}
W tym czasie w większości Stanów Zjednoczonych dała się zauważyć uderzająca
zmiana. Od wielu już lat widoczne było stopniowe, lecz stale wzrastające zeświecczenie i
towarzyszący temu upadek prawdziwego duchowego życia, ale w roku 1844 we wszystkich
Kościołach odnotowano nagły i ogromny spadek religijności. Choć nikt nie potrafił określić
przyczyny takiego stanu rzeczy, to jednak sam fakt był sygnalizowany i szeroko
komentowany zarówno w prasie, jak i w kazaniach. {WB 198.4}
251