Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
wątpiących, bowiem miało na nich spłynąć z tronu Bożego jeszcze inne światło. {WB
196.4}
Z niewymowną tęsknotą wszyscy, którzy przyjęli poselstwo, wyczekiwali przyjścia
Zbawiciela. Czas oczekiwanego spotkania był tuż u drzwi. Zbliżali się do tej godziny ze
spokojną powagą. Trwali w błogiej łączności z Bogiem, pragnąc pokoju, który stanie się ich
udziałem w przyszłej chwale. Nikt z tych, którzy doświadczyli tej nadziei i ufności, nie
może zapomnieć wspaniałych godzin oczekiwania. Na kilka tygodni przed wyznaczonym
czasem większość poniechała wielu codziennych spraw. Szczerze wierzący troskliwie
badali każdą swoją myśl i każde uczucie, jak gdyby spoczywali na łożu śmierci a ich oczy
miały za chwilę zamknąć się na wieki. Nie szyto „szat wniebowstąpienia” ale wszyscy czuli
konieczność wewnętrznego przygotowania się na spotkanie Zbawiciela.26 Ich białymi
szatami były czystość serc i charakter oczyszczony z grzechu przez pojednawczą krew
Chrystusa. Gdyby tak dziś lud Boży posiadał tego przenikającego serca ducha i tak samą
poważną, zdecydowaną wiarę! Gdyby w ten sam sposób korzył się przed Panem i swe
prośby słał przed tron Boży, byłby w posiadaniu daleko wspanialszych doświadczeń. Zbyt
mało jest dziś modlitwy, zbyt mało właściwego przekonania o grzechu, a brak żywej wiary
pozostawia niejednego bez daru łaski, tak obficie okazywanej przez naszego
Zbawiciela. {WB 196.5}
Pan zamierzał wypróbować swój lud. Jego ręka przykryła błąd popełniony przy
wyliczaniu proroczego czasu. Adwentyści nie zauważyli go, nie odkryli go także ich
najbardziej uzdolnieni przeciwnicy, którzy mówili: „Wasze wyliczenie proroczego czasu
jest dobre. Rzeczywiście nastąpi jakieś nadzwyczajne wydarzenie, ale nie to, które
przepowiada pan Miller. Jest to nawrócenie się świata, a nie powtórne przyjście
Chrystusa”.27 {WB 197.1}
Oczekiwany czas minął, a Chrystus nie przyszedł, by zbawić swój lud. Wszyscy, którzy
ze szczerą wiarą i gorącą miłością czekali na Zbawiciela, doznali gorzkiego rozczarowania.
Jednak Pan zrealizował swój zamiar, bowiem doświadczył tych, co twierdzili, że czekają na
Jego przyjście. Wśród nich było wielu takich, którymi powodował jedynie strach. Ich
deklaracje wiary nie zmieniły ani ich serc, ani trybu życia. Kiedy oczekiwane wydarzenie
nie nastąpiło, ludzie ci oświadczyli, że nie są rozczarowani, ponieważ tak naprawdę nigdy
nie wierzyli, że Chrystus przyjdzie. Byli pierwszymi spośród tych, którzy szydzili z
wierzących z powodu doznanego przez nich rozczarowania. {WB 197.2}
Jednak Jezus i rzesze mieszkańców nieba z miłością i współczuciem spoglądali na
doświadczonych i rozczarowanych, a mimo to nadal wiernych Panu. Gdyby można było
odsunąć zasłonę dzielącą świat widzialny od niewidzialnego, ludzie zobaczyliby, jak
aniołowie zbliżają się do każdego niezachwianego w wierze człowieka, by chronić go przed
atakami szatana. {WB 197.3}
250