Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
w grzechu niepokoił stróżów prawdy, dlatego też chętnie godzili się na trudy, wyrzeczenia i
cierpienia, aby tylko móc przywołać ludzi do pokuty i zbawienia. Choć szatan stawiał opór,
dzieło rozwijało się stale i tysiące przyjmowały poselstwo adwentowe. {WB 194.2}
Wszędzie słychać było wzruszające świadectwo ostrzegające grzeszników — zarówno
niewierzących jak i członków Kościoła przed nadchodzącym gniewem Boga. Podobnie jak
Jan Chrzciciel, który zwiastował Chrystusa, tak posłowie drugiego adwentu przykładali
„siekierę do korzenia drzewa” i nawoływali wszystkich do przynoszenia „owoców godnych
pokuty”. Patrz Łukasza 3,9.8. Ich porywające apele wyraźnie kontrastowały z
zapewnieniami pokoju i bezpieczeństwa, którymi popularni nauczyciele usypiali naród.
Gdziekolwiek rozlegał się głos poselstwa, tam następowało ożywienie. Proste, bezpośrednie
dowody Pisma Świętego, przyjmowane przez ludzi dzięki mocy Ducha Świętego, rodziły
przekonanie, któremu niewielu potrafiło się oprzeć. Rzekomi naśladowcy Chrystusa zostali
wyrwani ze swego fałszywego poczucia pewności. Zdali sobie sprawę ze swej niewiary,
pychy i samolubstwa. Wielu szukało Pana w skrusze i pokorze. Uczucia ludzi
skoncentrowane dotychczas na sprawach doczesnych zwrócone zostały ku niebu. Duch
Boży spoczywał na pokutujących, a ci z ukorzonym i zmiękczonym sercem przyłączyli się
do wołania: „Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu
jego”. {WB 194.3}
Grzesznicy z płaczem pytali: „Co mam czynić, abym był zbawiony?” Dzieje Apostolskie
16,30. Ci, którzy prowadzili nieuczciwe życie, pragnęli teraz naprawić zło. Wszyscy, którzy
znaleźli pokój w Chrystusie, chcieli, by także inni mieli udział w tym błogosławieństwie.
Serca rodziców zwracały się ku dzieciom, a serca dzieci ku rodzicom. Burzono bariery
pychy i dystansu. Szczerze wyznawano grzechy. Członkowie rodzin pracowali nad
zbawieniem swoich najbliższych. Często można było usłyszeć słowa modlących się za
kogoś. Wszędzie w głębokiej pokorze modlono się do Boga. Wielu zmagało się całe noce w
modlitwie chcąc zdobyć świadomość, że grzechy są im przebaczone lub prosząc o
nawrócenie krewnych czy sąsiadów. {WB 194.4}
Ludzie ze wszystkich warstw społecznych zbierali się na zgromadzeniach adwentystów.
Bogaci i biedni, wysoko i nisko urodzeni — wszyscy chcieli osobiście usłyszeć naukę o
powtórnym przyjściu Chrystusa. Podczas gdy Bóg powstrzymywał ducha sprzeciwu, Jego
słudzy wykładali zasady swojej wiary. Często narzędzie było słabe, ale Duch Boży dodawał
mocy, a na zebraniach odczuwana była obecność świętych aniołów. Codziennie
powiększała się liczba oczekujących Pana. Gdy przedstawiano dowody bliskiego przyjścia
Jezusa, tłumy w głębokim milczeniu chłonęły uroczyste słowa. Wydawało się, że niebo i
ziemia zbliżyły się do siebie. Młodzi i starzy odczuwali Bożą moc. Ludzie wracali do swych
domów śpiewając pochwalne pieśni, w nocnej ciszy rozbrzmiewały radosne głosy. Nikt, kto
brał udział w tych zebraniach, nie mógł ich zapomnieć. {WB 195.1}
247