Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Ludzie słuchali z drżeniem. Duch Boży przekonywająco przemawiał do ich serc. Wielu
postanowiło badać Pismo Święte z nowym i większym zainteresowaniem, niepowściągliwi i
grzeszni zmieniali swe życie, inni porzucali swe nieuczciwe zajęcia. Zmiany, jakie
nastąpiły, były tak znaczne, że sami duchowni Kościoła państwowego musieli przyznać, iż
w ruchu tym widać palec Boży. {WB 193.3}
Było to wolą Boga, aby wieść o przyjściu Zbawiciela dotarła do krajów
skandynawskich. Kiedy zmuszano Jego dorosłych współpracowników do milczenia, Pan
natchnął swym Duchem dzieci, aby te dokończyły dzieła. Gdy Jezus zbliżył się do
Jerozolimy, a ucieszony tłum, śpiewając, wykrzykując i machając palmowymi gałązkami
oddawał Mu cześć jako Synowi Dawida, zazdrośni faryzeusze zażądali, aby uciszył lud.
Lecz Jezus odpowiedział, że to, co się dzieje, jest wypełnieniem przepowiedni, i dodał, że
jeżeli ci zamilkną, kamienie będą wołać. Tłumy zastraszone groźbami faryzeuszów i
starszych ludu przestały radośnie wykrzykiwać, gdy pochód wkroczył w bramy miasta, ale
dzieci znajdujące się na dziedzińcu świątyni podjęły ten okrzyk i powiewając palmami
wołały: „Hosanna Synowi Dawidowemu!” Oburzeni kapłani zapytali Jezusa: „Czy słyszysz,
co one mówią?” Jezus odpowiedział: „Tak jest; czy nigdy nie czytaliście: Z ust niemowląt i
ssących zgotowałeś sobie chwałę?” Mateusza 21,16. Tak jak Bóg działał przez dzieci przy
pierwszym przyjściu Chrystusa, tak też użył je do zwiastowania Jego powtórnego przyjścia.
Słowo Boże musiało się wypełnić — poselstwo o powtórnym przyjściu Chrystusa musiało
być zaniesione do wszystkich narodów, plemion i języków. {WB 193.4}
Zadaniem Williama Millera i jego współpracowników było głoszenie ostrzeżenia w
Ameryce. Kraj ten stał się ośrodkiem wielkiego ruchu drugiego adwentu. Właśnie tutaj
proroctwo zawarte w poselstwie pierwszego anioła znalazło swe dokładne wypełnienie.
Pisma Millera i jego towarzyszy rozeszły się po całym świcie. Wszędzie, gdzie docierali
posłowie prawdy, tam rozbrzmiewała radosna wieść o bliskim powrocie Jezusa. Daleko i
szeroko rozchodziło się poselstwo wiecznej ewangelii: „Bójcie się Boga i oddajcie mu
chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego”. Objawienie 14,7. {WB 194.1}
Świadectwo proroctw, które wydawały się wskazywać na przyjście Chrystusa wiosną
1844 roku, głęboko zapadło w umysłach ludzi. Wieść ta obiegła wszystkie stany i wszędzie
wzbudzała ogromne zainteresowanie. Wielu było przekonanych, że dowody czerpane z
proroctw są prawdziwe, i porzucając wszelką dumę oraz uprzedzenia radośnie przyjmowali
prawdę. Niektórzy duchowni wyzbywali się tradycyjnych poglądów i uczuć, opuszczali
swoje zbory, rezygnowali z dotychczasowych zarobków i przyłączali się do głoszących
wieść o powtórnym przyjściu Chrystusa. Ale ponieważ stosunkowo mało kaznodziejów
przyjęło to poselstwo, głoszenie go powierzono w większej części osobom świeckim.
Farmerzy opuszczali swe pola, rzemieślnicy warsztaty, kupcy sklepy, pracownicy swe
stanowiska, a mimo to liczba sług Bożych była wciąż mała w porównaniu z ogromem
dzieła, jakie należało wykonać. Stan Kościoła, w którym zabrakło Boga, i świata żyjącego
246