Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Dr Wolff podróżował po najbardziej niecywilizowanych krajach świata bez żadnej
ochrony ze strony jakiegokolwiek rządu europejskiego. Znosił wiele trudów w obliczu
niezliczonych niebezpieczeństw. Był chłostany, głodował, sprzedawano go jako niewolnika
i trzykrotnie skazano na śmierć. Napadali go bandyci, czasami prawie ginął z pragnienia.
Raz okradziono go ze wszystkiego, co miał, i musiał pieszo wędrować setki kilometrów
przez góry, gdy bił w twarz śnieg, a nogi drętwiały przy zetknięciu z zamarzniętą
ziemią. {WB 190.2}
Gdy ostrzegano go, aby nie szedł nieuzbrojony do dzikich plemion, oświadczał, że „jest
uzbrojony (...) w modlitwę, żarliwość dla Chrystusa i ufność w Jego opiekę”. „Mam także w
sercu powiedział — miłość do Boga i bliźniego, a w ręku Biblię”. — W. H. D. Adams, In
Perils Oft 192. Gdziekolwiek szedł, zabierał ze sobą Pismo Święte w języku angielskim i
hebrajskim. O jednej z późniejszych podróży powiedział: „Trzymałem w ręce otwartą
Biblię, i czułem, że moja siła pochodzi z tej księgi a jej moc podtrzymuje mnie”. — Tamże
201. {WB 190.3}
W ten sposób trwał przy swojej pracy, dopóki wieść o sądzie nie obiegła znacznej części
globu ziemskiego. Wśród Żydów, Turków, Persów, Hindusów i innych narodów
przekazywał w różnych językach Słowo Boże i głosił o zbliżającym się panowaniu
Mesjasza. Podczas pobytu w Bucharze spotkał żyjące na odludziu plemię, które znało naukę
o bliskim przyjściu Pana. „Arabowie z Jemenu — powiedział — posiadają księgę, zwaną
«Seera», która głosi o powtórnym przyjściu Chrystusa w chwale, oczekują oni, że w roku
1840 będą miały miejsce wielkie wydarzenia”. — Journal of the Rev. Joseph Wolff 377. „W
Jemenie (...) spędziłem sześć dni z Rechabitami. Nie piją oni wina, nie sadzą winnic, nie
sieją, mieszkają w namiotach i pamiętają starego dobrego Jonadaba, syna Rechaba. Wśród
nich byli Izraelici z pokolenia Dan (...) którzy wspólnie z dziećmi Rechaba oczekują
rychłego przyjścia Mesjasza na obłokach nieba”. — Tamże 389. {WB 190.4}
Podobne przekonanie inny misjonarz napotkał wśród Tatarów. Kapłan tatarski zadał
misjonarzowi pytanie: kiedy Chrystus przyjdzie po raz drugi? Gdy misjonarz odpowiedział,
że nic o tym nie wie, kapłana zdziwił ten brak znajomości zagadnienia u kogoś, kto
twierdzi, że jest nauczycielem Biblii, i przedstawił swą własną, opartą na proroctwie, wiarę,
że Chrystus przyjdzie około roku 1844. {WB 190.5}
W Anglii poselstwo adwentowe zaczęto głosić już w roku 1826. Ruch ten nie przyjął tu
tak wyraźnej postaci jak w Ameryce. Na ogół nie określano dokładnego czasu
drugiego adwentu, ale wielka prawda o bliskim przyjściu Zbawiciela w mocy i chwale była
szeroko głoszona. Mourant Brock, angielski pisarz, podaje, że około 700 kaznodziejów
Kościoła Anglikańskiego głosiło „ewangelię królestwa”. Poselstwo wskazujące na rok 1844
jako na czas przyjścia Pana było także głoszone w Wielkiej Brytanii. Rozpowszechniano tu
prace na ten temat drukowane w Stanach Zjednoczonych. Dokonywano też nowych wydań
242