Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Gdy niepostrzeżenie wrzucono do świątyni pochodnię, cały budynek stanął w płomieniach.
Dym i ogień zmusiły rzymskich wodzów do wycofania się. Wspaniałą świątynię
pozostawiono na pastwę losu. {WB 21.2}
Był to dla Rzymian przerażający widok, jakiż więc mógł być dla Żydów? Szczyt
wzgórza, które wznosiło się nad miastem, płonął jak krater wulkanu. Budynki waliły się
jeden po drugim, pochłaniane przez morze płomieni. {WB 21.3}
Cedrowe dachy podobne były do ognistego jeziora, pozłacany dach mienił się językami
ognia, wieże bram wyrzucały snopy dymu i iskier, okoliczne pagórki oświecała łuna. Grupy
widzów z potwornym lękiem przyglądały się postępującej zagładzie. Na murach i placach
górnego miasta cisnęły się twarze, jedne blade z przerażenia i rozpaczy, inne wykrzywione
żądzą daremnej zemsty. Nawoływania biegających tam i z powrotem żołnierzy rzymskich,
wycie obrońców Jerozolimy, konających w płomieniach, mieszały się z sykiem ognia i
hukiem spadających belek. Okoliczne góry odbijały echem skowyt ludzi. Wszędzie było
słychać krzyki i jęki. Konający w płomieniach zbierali resztki sił, aby wydać ostatni krzyk
trwogi i beznadziei. {WB 21.4}
Tumult wśród oblężonych był jeszcze straszniejszy. Mężczyźni i niewiasty, starzy i
młodzi, wodzowie i kapłani, walczący lub proszący o łaskę, byli mordowani bez litości.
Liczba poległych przewyższała liczbę morderców. Żołnierze wspinali się po stosach trupów,
aby dostać się do nowych ofiar. — Milman, The History of the Jews XVI. {WB 21.5}
Wkrótce po zburzeniu świątyni całe miasto dostało się w ręce Rzymian. Wodzowie
żydowscy porzucili swe nie do zdobycia bramy, Tytus zastał je więc opuszczone. Spoglądał
na nie ze zdziwieniem. Powiedział, że to Bóg oddał je w jego ręce, bowiem żadna wojenna
maszyna, nawet najsilniejsza, nie mogłaby przebić tych podziwu godnych murów. Miasto i
świątynia zostały zrównane z ziemią, a miejsce, na którym stała świątynia, zaorane jak
pole. Patrz Jeremiasza 26,18. Podczas oblężenia i walk zginęło ponad milion ludzi.
Pozostałych przy życiu Żydów wzięto do niewoli i deportowano do Rzymu, a tam, dla
uświetnienia triumfu zwycięzców, wielu z nich rzucano na arenę dzikim zwierzętom. Inni,
jak bezdomni włóczędzy, rozpierzchli się po całej ziemi. {WB 22.1}
Żydzi sami ukuli łańcuch swojej niewoli. Ich upadek jako narodu i nędza na wygnaniu
były żniwem tego, co posiali własnymi rękami. Prorok pisze: „Zgubię cię, Izraelu (...) gdyż
upadłeś przez własną winę”. Ozeasza 13,9; 14,1. Cierpienia Izraela przedstawiane są często
jako kara, która spotkała go na wyraźny rozkaz Boży. W ten sposób wielki oszust chce
zataić swe niszczycielskie dzieło. Przez uparte odrzucanie miłości i łaski Bożej
doprowadzili Żydzi do tego, że Bóg odebrał im swoją ochronę, a szatan zawładnął nimi
według swojej woli. {WB 22.2}
17