Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Nie głoszono takiego poselstwa we wcześniejszych stuleciach. Nie głosił go Paweł,
który swym braciom mówił o przyjściu Chrystusa jako o wydarzeniu mającym mieć
miejsce daleko w przyszłości. Reformatorzy również go nie głosili. Marcin Luter
spodziewał się, że sąd nastanie po 300 latach od czasów, w których żył. Ale po roku 1798
Księga Daniela została odpieczętowana, wzrosło zrozumienie („poznanie”) proroctwa i
wielu poczęło głosić uroczystą wieść o zbliżającym się sądzie. {WB 187.5}
Podobnie jak wielka reformacja XVI wieku, tak przebudzenie adwentowe XIX wieku
powstało w wielu krajach chrześcijańskich w tym samym czasie. Zarówno w Europie, jak i
Ameryce wierni i pobożni ludzie zaczęli badać proroctwa Pisma Świętego i czytając tę
natchnioną Księgę znaleźli w niej przekonywające dowody, że koniec wszechrzeczy jest
bliski. W różnych krajach znajdowały się pojedyncze grupy chrześcijan, które same, jedynie
przez badanie Pisma Świętego, doszły do przekonania, że zbliża się przyjście
Zbawiciela. {WB 188.1}
W roku 1821, trzy lata po tym, jak Miller zrozumiał proroctwa wskazujące na czas sądu,
dr Józef Wolff, „misjonarz świata”, zaczął głosić o bliskim przyjściu Pana. Wolff był z
urodzenia Niemcem pochodzenia żydowskiego, jego ojciec był rabinem. Już w dzieciństwie
chłopiec przekonał się o słuszności religii chrześcijańskiej. Cechował go aktywny i
badawczy umysł. Uważnie przysłuchiwał się rozmowom prowadzonym w domu, gdzie
nabożni Żydzi spotykali się codziennie, aby mówić o swoich nadziejach i oczekiwaniach
narodu, o chwale mającego przyjść Mesjasza i o przywróceniu królestwa izraelskiego do
dawnej świetności. Kiedyś usłyszał imię Jezusa z Nazaretu i zapytał, kto to jest. „Wybitnie
zdolny Żyd — brzmiała odpowiedź. — Ale ponieważ podawał się za Mesjasza, został przez
sąd żydowski skazany na śmierć”. „Dlaczego — zapytał chłopiec — Jerozolima jest
zburzona, a my jesteśmy w niewoli?” „Dlatego — odpowiedział ojciec — że Żydzi zabijali
proroków”. W umyśle chłopca zrodziła się natychmiast myśl: „Może Jezus też był
prorokiem i Żydzi zabili go, choć był niewinny?” — Travels and Adventures of the Rev.
Joseph Wolff I, 6. Uczucie to było tak silne, że często pomimo zakazu ojca zatrzymywał się
przed chrześcijańskim Kościołem i przysłuchiwał się wygłaszanym kazaniom. {WB 188.2}
Gdy miał 7 lat, chwalił się pewnego razu przed sąsiadem chrześcijaninem, przyszłym
triumfem Izraela po przyjściu Mesjasza. Stary człowiek odpowiedział na to łagodnie:
„Drogi chłopcze, powiem ci, kto był prawdziwym Mesjaszem. Był to Jezus z Nazaretu (...)
którego twoi przodkowie ukrzyżowali, tak jak zabijali proroków dawnych czasów. Idź do
domu i przeczytaj pięćdziesiąty trzeci Rozdział Księgi Izajasza, a przekonasz się, że Jezus
Chrystus jest Synem Bożym”. — Tamże I, 7. Chłopca natychmiast opanowało
przeświadczenie, że starzec mówił prawdę. Udał się do domu i przeczytawszy wskazany
rozdział, stwierdził, że wszystko doskonale wypełniło się w osobie Jezusa z Nazaretu.
Czyżby słowa chrześcijan były prawdą? Chłopiec poprosił ojca o wytłumaczenie proroctwa,
ale spotkał się z tak surowym milczeniem, że już nigdy nie odważył się poruszyć tego
239