Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Rzymianie, chcąc zastraszyć Żydów i w ten sposób zmusić ich do poddania się,
biczowali i krzyżowali więźniów za murami miasta. Setki ich ginęło taką śmiercią, aż dolina
Jozafata i Golgota pokryte zostały krzyżami w takiej liczbie, że trudno się było swobodnie
między nimi poruszać. Tak oto wypełniło się życzenie Żydów przed sądem Piłata: „Krew
jego na nas i na dzieci nasze”. Mateusza 27,25. {WB 20.4}
Tytus gotowy był uczynić koniec tym okropnościom i w ten sposób skrócić miastu czas
jego kary. Ze wstrętem i oburzeniem patrzył na stosy trupów leżące w dolinie. Jak
urzeczony spoglądał z Góry Oliwnej na wspaniałą świątynię. Wydał rozkaz, aby nie ruszono
z niej ani jednego kamienia. Zanim przypuścił szturm na miasto, apelował do żydowskich
wodzów, żeby go nie zmuszali do splamienia krwią tego świętego miejsca. Zapewniał, że
jeśli Żydzi opuszczą świątynię i będą walczyli na innym miejscu, żaden Rzymianin nie
naruszy jej świętości. Józef Flawiusz w swej mowie apelował do Żydów, aby się poddali i w
ten sposób ratowali miasto, siebie i świątynię, ale jego słowa powitano przekleństwami i
szyderstwem. Kiedy stał przed Żydami jako ostatni ziemski pośrednik, zaczęto rzucać do
niego oszczepami. Wcześniej Żydzi odrzucili prośbę Syna Bożego, teraz propozycje i
prośby tego Izraelity umocniły ich tylko w decyzji walki do ostatniej kropli krwi. Daremne
były usiłowania Tytusa, by zachować świątynię. Większy od niego przepowiedział, że nie
zostanie tu kamień na kamieniu. {WB 20.5}
Ślepy upór wodzów żydowskich i przestępstwa, jakie miały miejsce wśród oblężonych,
zwiększyły wstręt i odrazę u Rzymian. W końcu Tytus zdecydował się zdobyć świątynię
szturmem, ale jeśli możliwe, zachować ją od zburzenia. Nie słuchano jednak jego rozkazu.
Gdy wieczorem udał się do swego namiotu, oblężeni Żydzi wypadli ze świątyni i natarli na
rzymskich żołnierzy. Podczas walki jeden z wojowników rzymskich rzucił płonącą głownię
przez otwór świątyni i w jednej chwili ściany obite cedrowym drzewem stanęły w
płomieniach. Tytus w towarzystwie swoich wodzów przybiegł na miejsce wypadku i
rozkazał gasić pożar. Nie zważano jednak na jego słowa. Żołnierze rzucali z wściekłością
zapalone głownie na budynki sąsiadujące ze świątynią, a Żydów szukających tam
schronienia mordowali mieczem. Krew jak woda ściekała po stopniach świątyni, ginęły
tysiące Żydów. Wrzawę wojenną zagłuszały głośnie wołania: „Iszabood!” (Chwała
przeminęła). {WB 21.1}
Tytus nie mógł powstrzymać zaciekłości walczących żołnierzy. Poszedł wraz ze swymi
oficerami obejrzeć wnętrze świątyni. Jej blask i świetność wzbudziły w nim zachwyt, a
ponieważ płomienie nie zajęły jeszcze miejsca świętego, starał się je ratować. Ponownie
wydał wojsku rozkaz, by natychmiast przeszkodziło dalszemu szerzeniu się ognia.
Centurion Liberalis buławą chciał wymusić posłuszeństwo żołnierzy, lecz nawet poważanie
i cześć dla cesarza ustąpiły przed straszną nienawiścią do Żydów, przed zaciekłością walki i
nienasyconą żądzą łupu. Żołnierze widzieli świątynię jaśniejącą złotem, oślepiającym ich w
świetle wściekłych języków ognia i spodziewali się, że znajdą tu niezliczoną ilość skarbów.
16