Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
miasto. W tym czasie także w całym kraju nie było wrogów, którzy mogliby im
przeszkadzać. Podczas oblężenia Żydzi, którzy przybyli zewsząd na Święto Namiotów,
znajdowali się w Jerozolimie, toteż chrześcijanie bez przeszkód uszli spokojnie przez
okoliczne miasta i wioski do miasta Pella w Perei po drugiej stronie Jordanu. {WB 19.5}
Wojska żydowskie, goniące Cestusa i jego armię, z taką zajadłością rzuciły się na tylną
straż Rzymian, iż groziło jej zupełne zniszczenie. Z wielką trudnością udał się Rzymianom
odwrót. Żydzi, nie poniósłszy prawie żadnych strat, wrócili triumfalnie z łupami do miasta.
To chwilowe zwycięstwo przyniosło im jednak tylko nieszczęście. Ufni w swą siłę stali się
nieustępliwi wobec Rzymu (i nie podjęli rokowań), skutkiem czego na miasto spadło
przepowiedziane „biada”. {WB 20.1}
Okropna była klęska, gdy Tytus ponownie obiegł Jerozolimę. Otoczył miasto podczas
świąt Paschy, kiedy w Jerozolimie zebrały się tysiące Żydów. Zapasy żywności, które
wystarczyłyby na kilka lat, gdyby nimi szafowano właściwie, zostały wcześniej zniszczone
w bratobójczych walkach zwalczających się wzajemnie stronnictw, toteż podczas oblężenia
zawisło nad miastem straszliwe widmo śmierci głodowej. Miarę pszenicy sprzedawano za
jeden talent. Panował taki głód, że mieszkańcy żuli swe skórzane pasy, sandały i skóry
chroniące tarcze. Wielu z nich decydowało się na nocne wyprawy w celu zdobycia dziko
rosnącego ziela za murami miasta. Mieszkańców Jerozolimy nie odstraszało to, że
niektórych łapano i mordowano wśród mąk, a innym, którzy wrócili szczęśliwie, wykradano
pożywienie zdobyte z narażeniem życia. Silniejsi w najokrutniejszy sposób wydzierali
szczupłe zapasy żywności słabszym. Dopuszczali się tego ludzie żyjący dotychczas w
dostatku, pragnący jedynie w ten sposób zgromadzić zapasy i zapewnić sobie żywność na
przyszłość. {WB 20.2}
Oblężenie było tragiczne w skutkach. Tysiące osób zginęło śmiercią głodową lub
wskutek epidemii. Zdawało się, że zniknęły naturalne więzy miłości. Żony okradały mężów,
a mężowie żony; dzieci wydzierały ostatni kęs chleba z ust swym rodzicom. Pytanie
proroka: „Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu?” (Izajasza 49,15) znalazło
odpowiedź wewnątrz murów osądzonego miasta. „Tkliwe zwykle kobiety własnymi rękami
gotowały swoje dzieci; te służyły im za pokarm w czasie zagłady córki mojego ludu”. Treny
4,10. Wypełniło się ostrzegawcze proroctwo sprzed 1400 lat: „Kobieta najbardziej między
wami wydelikacona i wypieszczona, która nigdy nie próbowała postawić stopy swojej nogi
na ziemi, ponieważ była zbyt wypieszczona i wydelikacona, będzie zazdrościć
umiłowanemu mężowi i swemu synowi i córce (...) i nawet swoich dzieci, które porodzi,
gdyż sama potajemnie zjadać je będzie z braku czegokolwiek innego w czasie oblężenia i
ucisku, jakim uciśnie cię twój nieprzyjaciel w twoich miastach”. 5 Mojżeszowa 28,56-
57. {WB 20.3}
15