Kościoł i Państwo Wojujące
Wojna to sprawa o żywotnym znaczeniu dla państwa, obszar życia lub śmierci, droga do przetrwania lub zagłady. Zagadnienie to trzeba więc dokładnie rozpatrzyć. Kto kocha wojnę, doprowadzi kraj do zniszczenia, kto pożąda zwycięstwa, doprowadzi go do niesławy. Wojny nie trzeba kochać i zwycięstwa nie trzeba pożądać. Działaj tylko wówczas, gdy warunki dojrzały do zwycięstwa. 2) Dlatego wynik wojny określa pięć podstawowych czynników i porównanie walczących stron według ich sił oraz siedmiu dalej wymienionych składników. 3) Pierwszym z tych czynników jest droga. Drugim niebo. Trzecim ziemia. Czwartym dowództwo. Piątym zasady. 4) Droga lub wpływ moralny sprawia, że ludzie myślą tak samo jak rządzący, więc pójdą z nimi na życie i na śmierć, nie bojąc się jednego ani drugiego. Nikt nie sprawi, żeby wojsko skutecznie walczyło, jeśli każe mu się walczyć w niesłusznej wojnie ... Wojna to sztuka wprowadzania w błąd.
Wojna to sprawa o żywotnym znaczeniu dla państwa, obszar życia lub śmierci,
droga do przetrwania lub zagłady. Zagadnienie to trzeba więc dokładnie rozpatrzyć.
Kto kocha wojnę, doprowadzi kraj do zniszczenia, kto pożąda zwycięstwa,
doprowadzi go do niesławy. Wojny nie trzeba kochać i zwycięstwa nie trzeba
pożądać. Działaj tylko wówczas, gdy warunki dojrzały do zwycięstwa. 2) Dlatego
wynik wojny określa pięć podstawowych czynników i porównanie walczących stron
według ich sił oraz siedmiu dalej wymienionych składników. 3) Pierwszym z tych
czynników jest droga. Drugim niebo. Trzecim ziemia. Czwartym dowództwo.
Piątym zasady. 4) Droga lub wpływ moralny sprawia, że ludzie myślą tak samo jak
rządzący, więc pójdą z nimi na życie i na śmierć, nie bojąc się jednego ani drugiego.
Nikt nie sprawi, żeby wojsko skutecznie walczyło, jeśli każe mu się walczyć w
niesłusznej wojnie ... Wojna to sztuka wprowadzania w błąd.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Kościól i <strong>Państwo</strong> <strong>Wojujące</strong><br />
Jego przyjścia i oczekiwanie na tę błogosławioną nadzieję. Jeżeli śmierć jest ostatnim<br />
wrogiem, który ma być zniszczony przy zmartwychwstaniu, to możemy zrozumieć, jak<br />
gorąco chrześcijanie powinni pragnąć i modlić się o powrót Chrystusa, gdy dokona się to<br />
pełne i ostateczne zwycięstwo”. — Tamże XVII, 500. „Jest to dzień, którego oczekiwać,<br />
pragnąć i spodziewać się powinni wszyscy wierzący, jako zakończenie dzieła zbawienia<br />
oraz spełnienie wszystkich ich pragnień i dążeń”. „Przyśpiesz, o Panie, ten błogosławiony<br />
dzień”. — Tamże XVII, 182-183. Taka była nadzieja <strong>Kościoł</strong>a apostolskiego, <strong>Kościoł</strong>a „na<br />
pustyni” i reformatorów. {WB 161.4}<br />
Proroctwo przepowiada nie tylko sposób i cel powtórnego przyjścia Chrystusa, ale<br />
podaje także znaki, po których można poznać, kiedy to się stanie. Jezus powiedział: „I będą<br />
znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach”. Łukasza 21,25. „Zaćmi się słońce i księżyc nie<br />
zajaśnieje swoim blaskiem. I gwiazdy spadać będą z nieba, i moce niebieskie będą<br />
poruszone. A wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach z wielką mocą i<br />
chwałą”. Marka 13,24-26. Apostoł Jan tak opisuje pierwszy ze znaków, który poprzedzi<br />
powrót Chrystusa: „Powstało trzęsienie ziemi i słońce pociemniało jak czarny wór, a cały<br />
księżyc poczerwieniał jak krew”. Objawienie 6,12. {WB 161.5}<br />
Znaki te zaczęto spostrzegać w końcu XVIII wieku. Spełnieniem się przepowiedni było<br />
najstraszniejsze, jakie dotychczas zanotowano, trzęsienie ziemi w roku 1755. Powszechnie<br />
znane jako trzęsienie ziemi w Lizbonie, objęło jednak swym zasięgiem większą część<br />
Europy, Afryki i Ameryki. Zanotowano je w Grenlandii, Indiach Zachodnich, na wyspie<br />
Madera, w Szwecji, Norwegii, Wielkiej Brytanii i Irlandii. Objęło ono przestrzeń nie<br />
mniejszą niż 10 400 000 km2. W Afryce wstrząs był prawie tak samo gwałtowny jak w<br />
Europie. Zniszczona została większa część Algieru. W niewielkiej odległości od Maroka<br />
ziemia pochłonęła wieś z 8-10 tysiącami mieszkańców. Potężna fala, porywająca miasta i<br />
powodująca wielkie zniszczenie, runęła na wybrzeża Hiszpanii i Afryki. {WB 161.6}<br />
Najgwałtowniejsze wstrząsy miały miejsce w Hiszpanii i Portugalii. Do Kadyksu wdarła<br />
się fala, jak powiadają, o wysokości osiemnastu metrów. „Niektóre z największych<br />
gór Portugalii zaczęły się gwałtownie trząść od podstaw. Ich szczyty otworzyły się i w<br />
niepojęty sposób zostały rozłupane i rozdarte, a ogromne kawały skał spadły w pobliskie<br />
doliny. Opowiadano, że z gór tych wydobywały się płomienie”. — Sir Charles, Lyell,<br />
Principles of Geology 495. {WB 161.7}<br />
„W Lizbonie «usłyszano podziemny grzmot i w chwilę potem na skutek potężnego<br />
wstrząsu runęła większa część miasta. W przeciągu sześciu minut zginęło sześćdziesiąt<br />
tysięcy ludzi. Morze cofnęło się najpierw, odkrywając piaszczyste dno, a potem wróciło,<br />
podnosząc się o ponad piętnaście metrów powyżej normalnego poziomu». Innym<br />
nadzwyczajnym wydarzeniem, jakie miało miejsce podczas straszliwej katastrofy w<br />
Lizbonie, było zatopienie nowego mola zbudowanego wielkim kosztem z marmuru. Zebrały<br />
201
Change language