Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Gdy ową kobietę wprowadzono do Konwentu, mówca wziął ją za rękę i zwracając się do
zgromadzenia powiedział: „Śmiertelnicy, przestańcie drżeć przed bezsilnymi gromami
Boga, które stworzył wasz strach. Od dziś nie uznawajcie żadnego bóstwa, prócz rozumu.
Przedstawiam wam najczystszy jego wizerunek, jeśli musicie mieć bogów, poświęćcie się
tylko takiemu, jak ten. (...) O, Zasłono Rozumu, opadnij przed dostojnym Senatem
Wolności!” {WB 146.2}
„Gdy przewodniczący zgromadzenia uścisnął boginię, umieszczono ją we wspaniałej
lektyce i wśród ogromnych tłumów zaniesiono do katedry Notre Dame, ażeby tam zajęła
miejsce Boga. Posadzono ją na wielkim ołtarzu i wszyscy obecni oddali jej cześć”. —
Alison I, 10. {WB 146.3}
Niedługo potem zaczęto publicznie palić Biblie. Przy jednej z takich okazji
przedstawiciele „Powszechnego Towarzystwa Muzeum” weszli do sieni ratusza z
okrzykiem: „Vive la Raison!” (Niech żyje Rozum!) Na końcu drąga nieśli na wpół spalone
szczątki rozmaitych książek, między innymi modlitewniki, mszały, Nowy i Stary
Testament, które, jak stwierdził przewodniczący, „pokutują w wielkim ogniu za głupstwa,
do których popełnienia skłaniały cały rodzaj ludzki”. — Journal of Paris, 1793, Nr 318, cyt.
w Buchez-Roux, Collection of Parliamentary History XXX, 200-201. {WB 146.4}
To papiestwo rozpoczęło dzieło, które dokończyli niezbożni. Ówczesna sytuacja
społeczna, religijna i polityczna, która niechybnie prowadziła Francję do ruiny, była
rezultatem polityki Rzymu. Pisarze, opisujący okropności rewolucji, mówią, że o to
wszystko należy oskarżyć tron i Kościół. Sprawiedliwy wyrok musi ekscesy rewolucji
przypisać Kościołowi rzymskiemu. Papiestwo zasiało w umysłach królów uprzedzenie do
reformacji, jako wroga korony i powodu rozłamu, który będzie zgubny dla wolności, pokoju
oraz jedności narodu. W ten sposób Rzym stał się przyczyną straszliwego okrucieństwa i
ucisku, nakazanego przez tron.17 {WB 146.5}
Biblii towarzyszył duch wolności. Gdziekolwiek przyjmowano ewangelię, tam budziły
się umysły ludzi. Zaczęli oni zrzucać z siebie zniewalające więzy niewiedzy, grzechu i
zabobonu, zaczęli myśleć i działać jak wolni ludzie. Z drugiej strony monarchowie widząc
to, zaczęli obawiać się o swój despotyzm. {WB 146.6}
Rzym nie omieszkał podsycać tych egoistycznych obaw. W roku 1525 papież
powiedział do regenta Francji. „Ta mania (protestantyzm) wprowadzi zamieszanie i
zniszczy nie tylko religię, lecz także wszystkich książąt, szlachtę, zakony i ludzi wszelkich
stanów”. — G. de Felice, History of the Protestants of France I, 2,8. Kilka lat później poseł
papieski ostrzegł króla: „Sir, proszę się nie łudzić, protestanci zniszczą wszelki obywatelski
i religijny porządek (...). Tron znajduje się w takim samym niebezpieczeństwie, jak ołtarz
(...). Wprowadzenie nowej religii nieuchronnie doprowadzi do zmiany rządu”. —
D’Aubigné, History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin II, 36. Teologowie
182