Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
przelewali krew na niejednym miejscu. Protestantów traktowano jak wyjętych spod prawa,
wyznaczano ceny za ich głowy i ścigano jak dzikie zwierzęta. {WB 144.2}
W XVIII wieku „Kościół na pustyni” — niewielu potomków dawnych chrześcijan —
wciąż jeszcze trwał w wierze ojców, kryjąc się w górach południowej Francji. Gdy,
ryzykując życie, zbierali się nocą na stokach gór lub opustoszałych wrzosowiskach, byli
ścigani i chwytani przez dragonów i skazywani na dożywotnie więzienie lub galery.
Najszlachetniejszych i najbardziej wykształconych Francuzów zakuwano w kajdany wraz ze
złodziejami i mordercami. — Patrz Wylie XXII, 6. Do innych, których potraktowano z
większym miłosierdziem, strzelano z zimną krwią, gdy bezbronni padali na kolana do
modlitwy. Setki starców, bezbronnych kobiet i niewinnych dzieci pozbawiano życia na
miejscu ich zgromadzeń. Wędrując przez góry i lasy, gdzie protestanci mieli zwyczaj się
spotykać, nie było rzeczą nadzwyczajną „natrafić co kilkanaście kroków na zwłoki leżące
na murawie lub zwisające z drzew”. Kraj spustoszony mieczem, toporem i stosami „stał się
wielką, ponurą pustynią”. „Nie dokonywano tych potworności w ciemnym średniowieczu,
lecz we wspaniałej epoce Ludwika XIV. Rozwijano wtedy naukę, kwitła literatura, a
teologami dworu oraz stolicy byli uczeni i elokwentni ludzie, i gdzie stwarzano pozory
niezwykłej łagodności i życzliwości”. — Wylie 22, 7. {WB 144.3}
Lecz najciemniejszym z czarnej listy przestępstw, najpotworniejszym z szatańskich
wyczynów w ciągu tych strasznych stuleci była krwawa noc św. Bartłomieja. Świat wciąż
przypomina sobie ze zgrozą ten najtchórzliwszy i najokrutniejszy mord. Król Francji,
skłoniony przez rzymskich kapłanów i prałatów, wyraził zgodę na okrutną rzeź. Głos
dzwonu, jaki rozległ się w nocnej ciszy dał znak do krwawego dzieła. Tysiące protestantów,
którzy spokojnie spali w swych domach, gdyż zaufali deklarowanej przez króla uczciwości,
zostało bez ostrzeżenia wywleczonych z mieszkań i zamordowanych z zimną krwią. {WB
144.4}
Jak Chrystus był niewidocznym wodzem swego ludu, opuszczającego niewolę egipską,
tak szatan był niewidocznym przywódcą swoich poddanych, powiększających liczbę
męczenników. Masakra w Paryżu trwała siedem dni, z czego trzy pierwsze cechowały się
niepojętą furią. Na specjalny rozkaz króla rzeź była prowadzona poza stolicą we wszystkich
prowincjach i miastach, gdziekolwiek znajdowali się protestanci. Nie brano pod uwagę ani
wieku, ani płci. Nie oszczędzano ani niewinnego niemowlęcia, ani starca. Szlachcic i chłop,
młody i stary, matka i dziecko — wszyscy ginęli razem. W całej Francji rzeź trwała przez
dwa miesiące. Zginęło wówczas siedemdziesiąt tysięcy najlepszych ludzi narodu. {WB
144.5}
„Gdy wiadomość o masakrze dotarła do Rzymu, radość dostojników Kościoła nie miała
granic. Kardynał z Lotaryngii nagrodził posła tysiącem koron. Armata św. Anioła
zagrzmiała uroczystą salwą, na każdej wieży bito w dzwony, a papież Grzegorz XIII, w
179