Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Dawid przygotował budulec i zebrał wszelkie skarby oraz sporządził plany według
wskazówek Boga. Patrz 1 Kronik 28,12-19. Salomon, najmądrzejszy król Izraela, dokończył
dzieła. Świątynia była najwspanialszą budowlą, jaką kiedykolwiek widział świat. {WB
16.1}
Pan przez proroka Aggeusza tak powiedział o drugiej świątyni: „Przyszła chwała tego
domu będzie większa niż dawna (...). Poruszę wszystkie narody tak, że napłyną
kosztowności wszystkich narodów i napełnią ten dom chwałą — mówi Pan
Zastępów”. Aggeusza 2,7.9. {WB 16.2}
Po zburzeniu świątyni przez Nebukadnesara odbudowano ją znowu około 500 roku
przed Chr. Odbudował ją naród, który wrócił z długoletniej niewoli do zniszczonego kraju.
Byli wśród nich starcy, którzy oglądali wspaniałość świątyni zbudowanej przez Salomona i
którzy przy budowie nowej świątyni płakali widząc, że nie dorównuje ona świetności
poprzedniej. Panujące wtedy nastroje dobitnie opisuje prorok, mówiąc: „Czy pozostał
jeszcze wśród was ktoś, kto widział ten dom w jego dawnej chwale? A jakim się wam dziś
przedstawia! Czy to, co tu jest, nie wygląda w waszych oczach jako nic?” Aggeusza
2,3; Ezdrasza 3,12. Wówczas Pan przyrzekł, że wspaniałość tego drugiego przybytku będzie
przewyższała wspaniałość pierwszego. {WB 16.3}
Blask drugiej świątyni nie dorównał jednak poprzedniej, nie była ona też uświęcona
widzialnymi znakami Bożej obecności, które były właściwe pierwszemu przybytkowi. Przy
poświęceniu drugiej świątyni nie objawiła się ta nadnaturalna moc, która miała miejsce przy
poświęceniu pierwszej, kiedy to obłok wspaniałości napełnił nowo zbudowaną świątynię, a
z nieba spadł ogień, by zapalić ofiarę na ołtarzu. Szekina nie królowała już między
cherubinami w miejscu najświętszym, nie było skrzyni przymierza, ubłagalni i tablic
świadectwa. Nie odpowiadał też głos z nieba, kiedy kapłan pytał się o wolę Bożą. {WB
16.4}
Przez wiele wieków Żydzi na próżno starali się wykazać, w czym wypełniła się
obietnica dana im przez Aggeusza. Pycha i niewiara tak oślepiły ich umysły, że nie mogli
zrozumieć prawdziwego znaczenia słów proroka. Druga świątynia nie miała być uświęcona
przez obłok wspaniałości Jahwe, lecz przez osobistą obecność Tego, w którym mieszka
pełnia Bóstwa cieleśnie, który sam był Bogiem objawionym w ciele. „Najlepszy Dar Nieba”
rzeczywiście przyszedł do swojej świątyni, kiedy to Człowiek z Nazaretu uczył i uzdrawiał
w świątynnych przedsionkach. To właśnie dzięki obecności Chrystusa druga świątynia była
wspanialsza od pierwszej, ale Izrael odrzucił ten Dar Nieba. Wraz z odejściem pokornego
Nauczyciela, który tego dnia wyszedł przez Złotą Bramę, na zawsze znikła wspaniałość
świątyni. Spełniły się słowa Zbawiciela: „Oto dom wasz pusty zostanie”. Mateusza
23,38. {WB 16.5}
10