Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
jest surowsza od nauki Biblii? Rozważcie tylko niektóre cytaty. «Będziesz tedy miłował
Pana, Boga twego, z całego serca swego, i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej». «A
powiadam wam, że z każdego nieużytecznego słowa, które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę
w dzień sądu». «A więc czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek czynicie, wszystko czyńcie na
chwałę Bożą». {WB 137.5}
Jeśli zatem nasza doktryna jest surowsza od powyższych nauk, to zasługujemy na
naganę, ale sumienie przekonuje was, że tak nie jest. A kto może być o jotę mniej
dokładnym, nie zniekształcając tym samym Słowa Bożego? Czy szafarz tajemnic Bożych
może pozostać wierny, jeżeli zmieni jakąkolwiek część świętego prawa? Nie, nie wolno mu
nic z niego usunąć, nic uczynić łagodniejszym, jest zmuszony oświadczyć wszystkim: «Nie
wolno mi Pisma Świętego zaniżyć do waszych upodobań. To wy musicie dostosować się do
jego wymagań, jeśli nie chcecie zginąć na wieki». To oczywiście daje powód do
popularnego oskarżenia tych ludzi o brak miłości. Czy naprawdę nie posiadają miłości? Pod
jakim względem? Czy nie karmią głodnych i nie odziewają nagich? «Tak, ale to nie o to
chodzi w tym nic im nie brakuje,są natomiast bezlitośni w osądzaniu, bowiem twierdzą, że
nikt nie może być zbawiony oprócz tych, którzy kroczą drogą wskazaną przez nich»”. —
Tamże III, 152-153. {WB 138.1}
Upadek duchowy, widoczny w Anglii bezpośrednio przed pojawieniem się Wesley’ a,
był w dużej mierze skutkiem rozpowszechniania nauk nie uznających przymusu prawa
moralnego. Wielu twierdziło, że Chrystus zniósł prawo moralne i że chrześcijanie są wobec
tego wolni od obowiązku przestrzegania go, że każdy wierzący uwolniony jest od „jarzma
dobrych uczynków”. Inni, chociaż uznawali wieczność dekalogu, oświadczali, że
kaznodzieje nie powinni nakłaniać ludzi do zachowywania jego przepisów, gdyż tych,
których Bóg przeznaczył do nieba „nieodparta moc łaski Bożej sama doprowadzi do
pobożności i cnoty”, a ci, którzy są przeznaczeni na wieczne potępienie, „i tak nigdy nie
będą mieli siły przestrzegać boskiego prawa”. {WB 138.2}
Inni znowu, którzy także twierdzili, że wybrani nie mogą popaść w niełaskę, ani stracić
Bożego upodobania, dochodzili do jeszcze skrajniejszych wniosków, że „złe uczynki, które
popełniają, nie są w rzeczywistości grzeszne i nie mogą być uważane za przestępstwo prawa
Bożego, dlatego też nie ma żadnego powodu, by wyznawali swe grzechy i, pokutując,
zaprzestawali ich”. — McClintock and Strong, Cyclopedia, art. „Antionomians”.
Oświadczali więc, że nawet najpodlejszy grzech, który „powszechnie uważany jest za
poważne wykroczenie przeciwko prawu Bożemu, w oczach Pana nie jest grzechem”, jeżeli
popełnił go ktoś z Jego wybranych, „gdyż istotnym i wyróżniającym znakiem wybranych
jest niemożność czynienia tego, co się Bogu nie podoba, albo jest zabronione przez Jego
prawo”. {WB 138.3}
171