Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Whitefield i Wesley’ owie zostali przygotowani do wykonania swego dzieła przez
głębokie i długotrwałe przeświadczenie o swym grzesznym stanie. Ażeby móc jako dobrzy
żołnierze Chrystusa znosić wszelkie trudności, musieli przejść ognistą próbę szyderstw,
pogardy i prześladowań zarówno na uniwersytecie, jak i w pracy kaznodziejskiej. Nazwano
ich pogardliwie metodystami.* {WB 136.4}
Jako członkowie Kościoła anglikańskiego byli bardzo przywiązani do jego obrzędów,
ale Pan ukazał im w swym Słowie lepszy wzór. Duch Święty skłonił ich do głoszenia
ukrzyżowanego Chrystusa. Moc Najwyższego towarzyszyła ich pracy, przekonali i
nawrócili tysiące ludzi. Zjawili się w momencie, gdy trzeba było chronić wiele owiec przed
szalejącymi wilkami. Wesley nie myślał o tym, by stworzyć nowy Kościół, lecz złączył
swych zwolenników w Związek Metodystyczny. {WB 136.5}
Ciężki był opór, jaki kaznodzieje ci napotykali ze strony Kościoła państwowego, jednak
Bóg w swej mądrości tak kierował wydarzeniami, aby reformacja powstała w łonie
Kościoła. Gdyby przyszła całkowicie z zewnątrz, nie przeniknęłaby tam, gdzie była
najbardziej potrzebna. Ponieważ przywódcami ruchu byli duchowni, którzy działali na
terenie Kościoła, prawda znalazła dostęp tam, gdzie w przeciwnym wypadku drzwi byłyby
zamknięte. Niektórzy księża dali się wyrwać ze swej duchowej śpiączki i stali się gorliwymi
kaznodziejami w swych parafiach. Zbory, skamieniałe w formalizmie, budziły się do
nowego życia. {WB 136.6}
Za czasów Wesley’ a, jak we wszystkich epokach historii Kościoła, ludzie posiadający
najrozmaitsze dary wykonywali powierzone im dzieło. Nie wszyscy zgadzali się w każdym
punkcie z nową nauką, ale wszyscy byli pobudzeni przez Ducha Świętego i ich wspólnym
celem było pozyskiwanie ludzi dla Chrystusa. Różnice między Whitefieldem a Wesley’ami
zagroziły w pewnym momencie rozłamem, ale ponieważ w szkole Chrystusa nauczyli się
oni łagodności, pogodzili się dzięki obopólnej wyrozumiałości i chrześcijańskiej miłości.
Nie mieli czasu by się spierać, podczas gdy wszędzie panoszyły się błędy i grzech, a
niepokutujący ludzie zmierzali ku zagładzie. {WB 136.7}
Słudzy Boży kroczyli po kamienistej ścieżce. Uczeni i ludzie wpływowi przeciwstawiali
się im. Po krótkim czasie wielu duchownych nie ukrywało swej wrogości wobec nich i
drzwi Kościołów zamknęły się dla czystej wiary i tych, którzy ją głosili. Oskarżenie ich z
ambony poruszyło moce ciemności, grzechu i nieświadomości. Jan Wesley kilkakrotnie
uchodził śmierci dzięki cudowi i łasce Bożej. Kiedy nienawiść tłumu do niego sięgnęła
szczytu i zdawało się, że nie ma już drogi ucieczki, zjawiał się u jego boku anioł w ludzkiej
postaci, tłum odstępował i sługa Boży bezpiecznie opuszczał miejsce zagrożenia. {WB
137.1}
O takim ratunku przed szalejącym tłumem Wesley powiedział: „Wielu próbowało mnie
przewrócić, kiedy śliską ścieżką schodziliśmy do miasta. Rozumiecie dobrze, że gdybym
169