Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
nic, na czym mógłbym oprzeć swe nadzieje”. — John Whitehead, Life of the Rev. Charles
Wesley 102. Taka była ciemność, która spowiła Kościół, ukrywała pojednanie, okradała
Chrystusa z Jego chwały, a umysły ludzi odwracała od jedynej nadziei zbawienia — krwi
ukrzyżowanego Zbawiciela. {WB 134.5}
Wesley i jego współpracownicy zrozumieli, że prawdziwa religia ma swe miejsce w
sercu i że prawu Bożemu podlegają nie tylko myśli, ale także słowa i uczynki. Przekonani o
konieczności uświęcenia serc i poprawy postępowania, gorliwie dążyli do zmiany życia.
Pobożnością i modlitwą starali się zwyciężyć zło serca. Ich życie było pełne miłości, pokory
i samozaparcia się, surowo i dokładnie przestrzegali wszystkich przepisów, które — jak
sądzili — mogły im pomóc w zdobyciu upragnionej świętości, będącej warunkiem
uzyskania przychylności Boga. Niestety, nie osiągnęli tego celu. Ich wysiłki, zmierzające do
uwolnienia się od potępienia za grzech i złamania jego zniewalającej mocy, spełzły na
niczym. Była to ta sama walka, jaką Luter stoczył w Erfurcie w swej klasztornej celi. Było
to identyczne pytanie, które i jego męczyło: „Jak człowiek może być sprawiedliwy przed
Bogiem?” Joba 9,2. {WB 135.1}
Na ołtarzach protestantyzmu ogień prawdy prawie wygasł, miała go ponownie rozpalić
stara pochodnia, przekazywana w ciągu stuleci przez czeskich chrześcijan. Po reformacji
czeski protestantyzm został zdławiony przez Rzym. Kto nie chciał wyrzec się prawdy,
zmuszony był opuścić kraj. Niektórzy z wygnańców znaleźli schronienie w Saksonii, gdzie
podtrzymywali swą wiarę. To właśnie potomkowie tych chrześcijan przynieśli światło
Wesley’ owi i jego współpracownikom. {WB 135.2}
Kiedy Jan i Karol Wesley’ owie zostali wyświęceni na kapłanów, wysłano ich do
Ameryki. Na pokładzie statku, którym płynęli, znajdowała się także grupa braci
morawskich. W drodze zaskakiwały ich gwałtowne burze i Jan Wesley, spotkawszy się
twarzą w twarz ze śmiercią, czuł, że nie ma pewności pojednania z Bogiem. Natomiast
bracia morawscy przez cały czas wykazywali spokój i ufność, jaka była mu obca. {WB
135.3}
„Od dłuższego czasu — powiedział — obserwowałem głęboką powagę w ich
zachowaniu. Bezustannie okazywali pokorę, spełniając dla innych podróżnych usługi,
których żaden Anglik nie chciałby wykonać. Nie żądali za to żadnej zapłaty, przeciwnie,
odrzucali ją mówiąc, że praca ta ich dumnym sercom wychodzi na dobre, i że Zbawiciel
uczynił dla nich więcej. Każdego dnia okazywali łagodność, jakiej żadne wyrządzone im
krzywdy nie mogły zmienić. Gdy byli popychani lub bici, podnosili się i odchodzili, ale
żadna skarga nie wyszła z ich ust. Teraz nadarzyła się sposobność, by stwierdzić, czy
rzeczywiście byli wolni od lęku, pychy, gniewu lub chęci zemsty? Podczas śpiewania
psalmu, którym rozpoczynali swe nabożeństwa, na pokład wdarła się ogromna fala, łamiąc
główny maszt, zakrywając większą część statku i wlewając się przez deski pod pokład, tak
167