Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
pragnienia, musiał się narazić swym władzom klasztornym i utracić ich pomoc. Wkrótce
powziął decyzję i po niedługim czasie został studentom w Wittenberdze. {WB 128.3}
Po powrocie do Danii udał się do swego klasztoru. Nikt jeszcze nie podejrzewał go o
luteranizm. Nie zdradził swej tajemnicy, bowiem postanowił, bez wzbudzania podejrzeń u
zakonnej braci, przyprowadzić ich do czystej wiary i świętszego życia. Otworzył przed nimi
Biblię, wyjaśnił jej prawdziwy sens, a w końcu zaczął głosić o Chrystusie będącym
sprawiedliwością grzesznika i jedyną nadzieją zbawienia. {WB 128.4}
Gniew przeora, który z Tausena miał nadzieję uczynić dzielnego obrońcę Rzymu, był
ogromny, gdy dowiedział się o wszystkim. Bezzwłocznie przeniesiono młodego zakonnika
do innego klasztoru i tam oddano pod surowy nadzór. {WB 128.5}
Ku przerażeniu jego nowych opiekunów, kilku mnichów opowiedziało się wkrótce za
protestantyzmem. Okazało się, że przez kraty swojej celi Tausen zapoznał swych
towarzyszy z prawdą. Gdyby duńskim ojcom zakonnym znane były sposoby, jakimi
posługiwał się Kościół w stosunku do heretyków, nie usłyszano by więcej głosu Tausena.
Zamiast zabić go w jakimś podziemnym lochu, wygnano go z klasztoru. Odtąd zwolennicy
papiestwa byli już bezsilni. Wydano właśnie edykt królewski, który brał w opiekę głosicieli
nowej nauki. Tausen zaczął więc wygłaszać kazania. Udostępniono mu kościoły, a ludzie
tłumnie gromadzili się, by go słuchać. Inni również głosili Słowo Boże. Nowy Testament,
przetłumaczony już w tym czasie na język duński, stawał się coraz bardziej popularny.
Wysiłki zwolenników papiestwa, zmierzające do zniszczenia tego dzieła, rozwijały je
jeszcze bardziej i wkrótce Dania ogłosiła przyjęcie zreformowanej wiary. {WB 128.6}
Również w Szwecji młodzi mężczyźni, którzy czerpali ze źródła w Wittenberdze,
przynieśli wodę życia swoim rodakom. Dwaj pierwsi przywódcy szwedzkiej reformacji,
Olaf i Laurencjusz Petri, synowie kowala z Orebo, studiowali u Lutra i Melanchtona i
gorliwie nauczali prawdy, jaką poznali. Olaf, podobnie jak wielki reformator, zdobył
posłuch u ludu dzięki swej gorliwości i elokwencji, podczas gdy Laurencjusz, tak jak
Melanchton, posiadał większą wiedzę, rozwagę i spokój. Obu cechowała gorliwa
pobożność, wybitna wiedza teologiczna oraz niewzruszona odwaga w szerzeniu prawdy.
Zwolennicy papiestwa także mieli swe mocne strony. Katoliccy duchowni podżegali
nieświadomy i zabobonny lud. Olaf Petri często był napadany przez tłum i ledwie uchodził
z życiem. Na szczęście reformatorów bronił król. {WB 128.7}
Pod panowaniem Kościoła rzymskiego lud był uciskany i żył w nędzy. Nie znał Pisma
Świętego, a ponieważ jego religią były ceremonie nie dające żadnego światła rozumowi,
wracał do zabobonów i zwyczajów swych pogańskich przodków. Naród był podzielony na
zwalczające się strony, a nie kończące się waśnie mnożyły tylko jego niedolę. Lecz król
postanowił przeprowadzić reformę państwa i Kościoła. W walce przeciwko Rzymowi
otoczył opieką zdolnych pomocników. {WB 129.1}
158