Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
się badaniu Słowa Bożego. Odnalezione w nim cudowne prawdy wkrótce zaczął głosić
publicznie. {WB 112.4}
Nim Luter i Zwingli rozpoczęli dzieło reformacji, Lefevre pisał w roku 1512: „To Bóg,
dzięki naszej wierze, daje nam sprawiedliwość, która przez łaskę usprawiedliwia nas
do życia wiecznego”. — Wylie XIII, 1. Zagłębiwszy się w tajemnice zbawienia wołał: „Co
za wspaniała zmiana: Bezgrzeszny zostaje skazany, a winny jest uwolniony od kary.
Błogosławiony zostaje przeklęty, a przeklętego się błogosławi. Żyjący umiera, a martwy
otrzymuje życie. Chwała jest okryta hańbą, a zhańbiony dostępuje czci”. — D’Aubigné XII,
2. {WB 112.5}
Ucząc, że chwała należna jest tylko Bogu, podkreślał jednocześnie, że obowiązkiem
człowieka jest posłuszeństwo. „Jeżeli należysz do Kościoła Chrystusowego — mówił —
jesteś członkiem Jego ciała. Natomiast jeśli należysz do Jego ciała, napełniony jesteś boską
naturą (...). O, gdyby wszyscy ludzie zrozumieli tylko ten przywilej, żyliby w czystości i
świętości i gardziliby chwałą tego świata, która jest niczym wobec wspaniałości wewnątrz
nich, tej wspaniałości, która jest ukryta przed wzrokiem cielesnym”. — Tamże XII, 2. {WB
113.1}
Wśród uczniów Lefevre’a byli tacy, którzy gorliwie przysłuchiwali się słowom swego
profesora i którzy, gdy głos jego zamilkł, sami dalej głosili prawdę. Do nich należał Wilia
Farel. Będąc synem bogobojnych rodziców, skrupulatnie wychowany w wierze Kościoła
rzymskiego, mógłby jak apostoł Paweł, powiedzieć o sobie: „Żyłem według naszego
najsurowszego stronnictwa religijnego, jako faryzeusz”. Dzieje Apostolskie 26,5. Był
oddanym zwolennikiem Rzymu i gotów był zniszczyć każdego, kto ośmieliłby się wystąpić
przeciw Kościołowi. „Zgrzytałem zębami jak wściekły wilk — mówił później o tym okresie
swego życia — gdziekolwiek wypowiadano się przeciwko papieżowi”. — Wylie XIII, 2.
Był niestrudzony w swej czci dla świętych i wraz z Lefevrem obchodził wszystkie Kościoły
Paryża, modląc się przy każdym ołtarzu i składając dary przy relikwiach. Lecz ta
zewnętrzna pobożność nie mogła mu dać wewnętrznego spokoju. Pomimo wszystkich
praktyk pokutnych, jakie stosował, nie mógł się pozbyć świadomości grzechu. Jak głosu z
nieba słuchał słów reformatora: „Zbawienie jest z łaski. Niewinny został potępiony, zaś
grzesznik — uwolniony od winy. Jedynie krzyż Chrystusa otwiera niebo i zamyka wrota
piekieł”. — Tamże XIII, 2. {WB 113.2}
Farel z radością przyjął prawdę. Nawróciwszy się, podobnie jak apostoł Paweł porzucił
jarzmo tradycji, a przyjął wolność dzieci Bożych. „Z drapieżnego wilka szukającego ofiary
stał się łagodnym jagnięciem o sercu oddanym, po odrzuceniu papieża, Jezusowi
Chrystusowi”. — D’Aubigné XII, 3. {WB 113.3}
Podczas gdy Lefevre ciągle jeszcze szerzył światło ewangelii wśród swych studentów,
Farel, tak samo oddany sprawie Chrystusa, jak dawniej sprawie papieża, zaczął głosić
138