Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
górze mnóstwo koni i wozów ognistych. Wojsko niebiańskie stanęło do obrony sługi
Bożego. Tak samo aniołowie ochraniali wykonawców dzieła reformacji. {WB 110.3}
Jedną z najbardziej przestrzeganych przez Lutra zasad była reguła, by nigdy nie
odwoływać się do władz świeckich o pomoc i wsparcie dla reformacji, a także nie używać w
jej obronie siły. Luter cieszył się, gdy książęta cesarstwa wyznali zasady ewangelii; kiedy
jednak zaproponowali utworzenie przymierza, by jej bronić, reformator oświadczył: „Nauka
ewangelii powinna być broniona przez samego Boga (...). Im mniej będą się ludzie w to
mieszali, tym wyraźniejsza będzie interwencja Pana. Wszelką polityczną przezorność
zasugerowaną przez reformatorów Luter przypisywał bezpłodnym obawom i grzesznemu
zwątpieniu”. — D’Aubigné X, 14. {WB 110.4}
Gdy potężni wrogowie zjednoczyli swe siły dla zmiażdżenia reformacji, gdy zdawało
się, że tysiące mieczy podniesie się przeciwko niej, Luter pisał: „Szatan okazuje swą
wściekłość, niepobożni księża sprzysięgają się przeciwko nam i grozi nam wojna:
Wezwijcie ludzi do dzielnej walki przed tronem Boga za pomocą wiary i modlitwy, aby nasi
wrogowie, zwyciężeni przez Ducha Świętego, zostali zmuszeni do zachowania pokoju.
Naszą najważniejszą potrzebą, naszym najważniejszym zadaniem jest modlitwa. Niech
ludzie wiedzą, że są wystawieni na miecze oraz na wściekłość szatana i niech modlą się”. —
D’Aubigné, wyd. londyńskie X, 14. {WB 110.5}
W innej sytuacji, rozważając chęć książąt do stworzenia przymierza w celu obrony
wiary, Luter wyjaśnił, że jedyną bronią, którą powinni zastosować w tej walce, jest miecz
Ducha. Do elektora saskiego pisał: „Nie możemy zgodnie z naszym sumieniem uznać
takiego przymierza za słuszne. Wolelibyśmy dziesięć razy umrzeć, niż zobaczyć, że
ewangelia jest przyczyną rozlewu krwi. Mamy być owcami prowadzonymi na zabicie.
Musimy dźwigać krzyż Chrystusa. Niech Wasza Elektorska Mość nie obawia się; modlitwą
dokonamy więcej, niż oni swymi przechwałkami. Nie pozwólmy tylko, by nasze ręce
splamiły się krwią braci. Gdy cesarz zażąda, by nas wydano przed trybunały, będziemy na
to gotowi. Wasza Elektorska Mość nie powinien bronić ani mojej, ani innych wiary, każdy
powinien wierzyć na własną odpowiedzialność i ryzyko”. — Tamże XIV, 1. {WB 110.6}
Moc, która wstrząsnęła światem w dniach wielkiej reformacji, wypływała z ukrytych
miejsc modlitwy. Tam, w świętej ciszy, słudzy Boży opierali się na skale Jego obietnic.
Podczas walk toczonych w Augsburgu Luter „poświęcał co najmniej trzy godziny dziennie
na modlitwę i to o porze najbardziej odpowiedniej dla studiów”. W zaciszu jego izby można
było słyszeć, jak odkrywał przed Bogiem swoje serce w słowach „pełnych uwielbienia,
szacunku i nadziei, w słowach, które zwykle wypowiada się w rozmowie z przyjacielem.”
„Wiem — mówił reformator — że jesteś naszym Ojcem i Bogiem, że rozproszysz
prześladowców swoich dzieci, gdyż Ty sam jesteś z nami w niebezpieczeństwie. To jest
135