Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Nadszedł oznaczony czas i trzeba było stanąć przed cesarzem Karol V zasiadł na tronie,
otoczony przez elektorów oraz książąt, i oddał głos protestanckim reformatorom. Odczytano
ich wyznanie wiary. Na tym uroczystym zebraniu jasno przedstawiono prawdy ewangelii i
obnażono błędy Kościoła papieskiego. Słusznie określono ten dzień jako „największy w
dziele reformacji i jeden z najwspanialszych w dziejach chrześcijaństwa i ludzkości”. —
Tamże XIV, 7. {WB 109.3}
Niewiele lat minęło od czasu, kiedy mnich z Wittenbergi stał samotny przed sejmem w
Wormacji. Teraz jego miejsce zajęli najszlachetniejsi i najpotężniejsi książęta cesarstwa.
Lutrowi nie pozwolono przybyć do Augsburga, ale był tam swoimi modlitwami i słowami.
„Jestem niezmiernie szczęśliwy — pisał — że dożyłem godziny, w której Chrystus został
wywyższony przez tak znamienitych wyznawców na tak wspaniałym zgromadzeniu”. —
Tamże XIV, 7. Wypełniło się to, co przepowiadało Pismo Święte: „Będę mówił o
świadectwach twoich przed królami”. Psalmów 119,46. {WB 109.4}
W podobny sposób apostoł Paweł, więziony w Rzymie za głoszenie ewangelii, przyniósł
ją książętom i dostojnikom cesarskiego miasta. To, co cesarz zabronił głosić z ambony,
zostało obwieszczone w pałacu; to, co wielu uznawało za niegodne słuchania nawet przez
służbę, ze zdumieniem zostało wysłuchane przez władców cesarstwa. Słuchaczami byli
królowie i dostojnicy, kaznodziejami — koronowani książęta, a kazaniem — królewska
prawda Boża. Jeden z pisarzy stwierdził, że „od czasów apostolskich nie było tak wielkiego
i potężnego dzieła i tak wspaniałego wyznania wiary”. — Tamże XIV, 7. {WB 109.5}
Pewien biskup oświadczył: „Wszystko to, co luteranie tutaj powiedzieli, jest prawdą; nie
możemy temu zaprzeczyć”. „Czy możecie zbić jakimiś słusznymi argumentami uczynione
przez elektora i jego przyjaciół wyznanie?” — zapytał doktora Ecka, na co ten
odpowiedział: „Pismami proroków i apostołów — nie, ale pismami ojców Kościoła i
soborów — tak”. „Zatem luteranie tkwią w Piśmie Świętym — rzekł pytający — my zaś
poza nim”. — Tamże XIV, 8. {WB 110.1}
Zreformowana wiara pozyskała kilku dalszych książąt niemieckich. Sam cesarz
oświadczył, że artykuły wiary protestantów są prawdą. Wyznanie zostało przełożone na
wiele języków i obiegło całą Europę. W następnych pokoleniach miliony ludzi przyjęły je
jako wyznanie swojej wiary. {WB 110.2}
Wierni słudzy Boży nie działali sami. Kiedy walczyli z „nadziemskimi władzami, ze
zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach
niebieskich” (Efezjan 6,12), które zjednoczyły się przeciwko nim, Pan nie opuszczał swego
ludu. Gdyby otworzono im oczy, zobaczyliby takie same dowody obecności i pomocy
Bożej, jakiej udzielał Pan prorokom w dawnych czasach. Gdy sługa Elizeusza wskazywał
na otaczającą ich wrogą armię, która odcięła im wszelką drogę ucieczki, prorok modlił się
słowami: „Panie, otwórz oczy jego, aby przejrzał”. 2 Królewska 6,17. I oto zobaczył na
134