Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Reformacja miała uzyskać przed możnymi tego świata jeszcze większe znaczenie.
Książętom ewangelickim odmówiono posłuchu u króla Ferdynanda, ale uzyskali oni
możność przedstawienia swojej sprawy w obecności cesarza i wszystkich dostojników
państwa oraz Kościoła. Aby zlikwidować nękające cesarstwo rozłamy, Karol V w rok po
złożonym proteście w Spirze zwołał w Augsburgu następny sejm i podał do wiadomości, że
ma zamiar sam objąć przewodnictwo podczas obrad. Wezwano tam przywódców
reformacji. {WB 108.6}
Reformacji groziło ponowne niebezpieczeństwo, lecz jej obrońcy złożyli swą sprawę w
ręce Boga i ślubowali trwać wiernie przy ewangelii. Doradcy nalegali, aby elektor saski nie
pokazywał się na sejmie, twierdząc, że cesarz pragnie widzieć książąt jedynie po to, aby
wciągnąć ich w zasadzkę. „Czyż nie jest ryzykiem udać się tam i dać się zamknąć w murach
miasta z tak potężnym wrogiem?” Jednak inni szlachetnie oświadczyli: „Niech książęta
pójdą tylko z odwagą, a sprawa Boża będzie uratowana”. Luter powiedział: „Bóg jest
wierny. On nas nie opuści”. — Tamże XIV, 2. Elektor wraz z orszakiem udał się więc w
drogę do Augsburga. Wszystkim znane były niebezpieczeństwa, jakie mu groziły, i wielu
pojechało z ciężkim sercem oraz zmartwionym obliczem. Luter, który towarzyszył im aż do
Koburga, ożywiał ich wiarę śpiewając ułożony przez siebie w drodze hymn: „Warownym
grodem jest nasz Bóg”. Śpiewem udało mu się spłoszyć niejedno dokuczliwe przeczucie, a
niejedno ciężkie serce odczuło ulgę na dźwięk pieśni budzącej otuchę. {WB 109.1}
Książęta ewangeliccy postanowili przedstawić sejmowi swoje poglądy na piśmie, które
zawierałoby także teksty z Biblii na poparcie ich żądań. Zadanie to powierzono Lutrowi,
Melanchtonowi i ich współpracownikom. Protestanci przyjęli sporządzone wyznanie wiary i
zebrali się, aby złożyć pod tym ważnym dokumentem swoje podpisy. Była to uroczysta
chwila, a zarazem czas próby. Reformatorzy obawiali się, by nie potraktowano ich sprawy
jako kwestii politycznej. Byli przekonani, że reformacja nie powinna wywierać żadnego
innego wpływu oprócz tego, który wypływa ze Słowa Bożego. Gdy książęta podeszli, by
podpisać swe wyznanie wiary, Melanchton oświadczył: „Przedłożenie tych propozycji jest
zadaniem teologów i duchownych; autorytet możnych zachowajmy dla innych spraw”.
„Niech Bóg broni — odpowiedział Jan z Saksonii — żebyście mnie z tego wyłączyli.
Postanowiłem czynić to, co jest sprawiedliwe, nie martwiąc się o koronę. Chcę wyznać
Pana. Krzyż Jezusa Chrystusa jest dla mnie więcej wart niż mój elektorski kapelusz i
płaszcz”. Powiedziawszy to, złożył swój podpis pod dokumentem. Inny z książąt, biorąc
pióro do ręki powiedział: „Jeśli honor Pana Jezusa Chrystusa wymaga tego, jestem gotów
(...) oddać życie i dobra”. „Prędzej zrzeknę się mych poddanych i majątku, prędzej opuszczę
kraj z kijem pielgrzyma w ręce, niż przyjmę inną naukę prócz tej, którą zawiera niniejsze
wyznanie”. — Tamże XIV, 6. Taka była wiara i odwaga tych nieustraszonych ludzi
Bożych. {WB 109.2}
133