Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Rozdział 1 — Wizja Historii Świata
„Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi. Lecz teraz zakryte to jest
przed oczyma twymi. Gdyż przyjdą na ciebie dni, że twoi nieprzyjaciele usypią wał wokół
ciebie i otoczą, i ścisną się zewsząd. I zrównają cię z ziemią i dzieci twoje w murach twoich
wytępią, i nie pozostawią z ciebie kamienia na kamieniu, dlatego, żeś nie poznało czasu
nawiedzenia swego”. Łukasza 19,42-44. {WB 13.1}
Z wierzchołka góry Oliwnej Jezus spoglądał na Jerozolimę. Roztaczał się przed Nim
pogodny i piękny widok. Odbywały się właśnie święta Paschy i ze wszystkich krain zeszły
się dzieci Jakuba, by obchodzić wielkie narodowe święto. Spośród ogrodów, winnic i
zielonych stoków góry, usianych namiotami pielgrzymów, wychylały się wzgórza, tworzące
tarasy, dalej widniały pałace i masywne budowle miasta Jerozolimy. Dumna córka Syjonu
zdawała się w swej okazałości mówić: „Siedzę jak królowa (...) a żałoby nie
zaznam”. Objawienie 18,7. Była wspaniała i pewniejsza przychylności niebios niż wówczas,
kiedy królewski piewca wołał: „Pięknie wzniesiona jest rozkosz całej ziemi, góra Syjon (...)
miasto Króla Wielkiego”. Psalmów 48,3. W oczy rzucały się wspaniałe budynki świątyni.
Promienie zachodzącego słońca rozjaśniały śnieżną biel marmurowych ścian, oświecając
także złotą bramę, wieżę i dach. To właśnie Syjon, doskonała piękność, duma narodu
żydowskiego. Któryż z Izraelczyków mógł stłumić w sobie uczucie radości i podziwu na
widok tak wspaniały! Jednak zupełnie inne myśli nasuwały się Jezusowi. „A gdy się
przybliżył, ujrzawszy miasto, zapłakał nad nim”. Łukasza 19,41. Wśród ogólnej radości
triumfującego pochodu, kiedy palmowe gałązki powiewały ku Niemu przychylnie, wzgórza
odbijały wesołe „Hosanna”, a tysięczne głosy ogłaszały Go królem, Zbawcę owładnął nagły
i tajemniczy ból. On, Syn Boży, Obiecany Izraela, którego moc zwyciężyła śmierć i
wskrzesiła jej więźniów z grobu, płakał nie łzami zwykłego smutku, lecz łzami wielkiej, nie
dającej się stłumić udręki. {WB 13.2}
Nie płakał nad sobą, chociaż wiedział, dokąd prowadzi Jego droga. Przed Nim rozciągał
się ogród Getsemane, scena oczekującej Go walki duchowej. Widział również Bramę
Owczą, przez którą od wieków prowadzono ofiary przeznaczone na zabicie, a która miała
się również otworzyć przed Nim, gdy będzie „jak jagnię na rzeź prowadzone”. Izajasza
53,7. Niedaleko była Golgota, miejsce ukrzyżowania. Ścieżkę, po której wkrótce będzie
kroczył, pochłonie groza wielkich ciemności, kiedy odda swe życie na ofiarę za grzech.
Jednak nie myśl o tych wydarzeniach smuciła Go w godzinach ogólnej radości. Opłakiwał
przyszły los tysięcy mieszkańców Jerozolimy, zaślepienie i zatwardziałość tych, których
przyszedł błogosławić i zbawić. {WB 13.3}
Jezus widział jak na dłoni przeszło tysiącletnią historię szczególnej łaski i troski, jaką
Bóg okazywał swemu ludowi. Widział górę Moria, gdzie „syn obietnicy”, dobrowolna
ofiara, związana została na ołtarzu (1 Mojżeszowa 22,9) jako symbol ofiarowania Syna
6