Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
fałszu, ludzie ci otworzyli drogę szatanowi, który mógł według swej woli kontrolować ich
umysły. {WB 98.5}
Jeden z owych proroków twierdził, że otrzymał pouczenie od anioła Gabriela. Pewien
student, który się do niego przyłączył, porzucił studia i oświadczył, że sam Bóg obdarzył
go mądrością, aby wykładać Pismo Święte. Inni, którzy z natury byli skłonni do fanatyzmu,
także stali się zwolennikami tego fałszywego proroka. Poczynania tych entuzjastów
wywołały niemałe zamieszanie. Kazania Lutra wzbudziły w ludziach potrzebę reformy, a
teraz niektóre szczere osoby zostały sprowadzone na manowce przez nauki nowych
proroków. {WB 98.6}
Przywódcy ruchu udali się do Wittenbergii, starając się zmusić Melanchtona i jego
współpracowników do przyjęcia ich poglądów. Mówili: „Bóg nas zesłał, byśmy nauczali
lud. Prowadzimy poufne rozmowy z Bogiem i znamy przyszłość. Tak więc jesteśmy
apostołami i prorokami, przy czym powołujemy się na doktora Lutra”. — Tamże IX,
7. {WB 99.1}
Reformatorzy byli zakłopotani i zaskoczeni. Nie spotkali się dotąd z czymś takim i nie
wiedzieli, co począć. Melanchton powiedział: „Ci ludzie rzeczywiście przejawiają jakiegoś
niezwykłego ducha, lecz co to za duch? (...). Z jednej strony nie powinniśmy tłumić Ducha
Bożego, ale nie możemy też pozwolić szatanowi, aby nas zwodził”. — Tamże IX, 7. {WB
99.2}
Rezultaty nowej nauki nie dały na siebie długo czekać. Wielu ludzi skłoniono do
lekceważenia, a nawet całkowitego odrzucenia Biblii. Na uniwersytetach powstało
zamieszanie. Studenci, pogardzający wszelkimi zakazami, przerywali studia i opuszczali
uczelnie. Ludzie, którzy sądzili, że są kompetentni do ożywienia i dalszego kierowania
reformacją, doprowadzili ją w rzeczywistości na skraj ruiny. W tej sytuacji wzrosła pewność
przedstawicieli papieża; z radością wołali: „Jeszcze tylko jedna walka, a wszystko będzie
nasze”. — Tamże IX, 7. {WB 99.3}
Gdy Luter przebywający w Wartburgu usłyszał, co się dzieje, powiedział z głębokim
zaniepokojeniem: „Zawsze obawiałem się, że szatan zada nam ten cios”. — Tamże IX, 7.
Reformator zrozumiał prawdziwy charakter pseudoproroków i spostrzegł
niebezpieczeństwo grożące prawdzie. Nawet sprzeciw papieża i cesarza nie wywołał w nim
tak wielkiego zakłopotania i niepokoju, jak obecne trudności. Rzekomi przyjaciele
reformacji okazali się jej najbardziej zagorzałymi wrogami. Prawdy, które przynosiły
Lutrowi tak wielką radość i pociechę, zostały wykorzystane do siania w Kościele niezgody i
zamieszania. {WB 99.4}
W dziele odnowy Lutrem kierował Duch Boży i reformator często przechodził samego
siebie. Nie miał zamiaru przeprowadzać tak gruntownych przemian, nie pragnął też
119