Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Rozdział 10 — Rozwój reformacji w Niemczech
Tajemnicze zniknięcie Lutra wywołało zamieszanie w całych Niemczech. Wszędzie
dopytywano się o miejsce jego pobytu. Szerzyły się nieprawdopodobne pogłoski. Wielu
wierzyło, że reformator został zamordowany. Opłakiwali go nie tylko jawni przyjaciele, lecz
także wiele tysięcy cichych zwolenników reformacji. Niektórzy uroczyście ślubowali
pomścić jego śmierć. {WB 98.1}
Kościół rzymski z przerażeniem spoglądał na rosnące niezadowolenie. Choć zwolennicy
papieża początkowo cieszyli się z domniemanej śmierci Lutra, wkrótce jednak ogarnął ich
strach przed gniewem ludu. Wrogowie Lutra mieli nawet mniej kłopotu, gdy reformator żył
na wolności i odważnie występował przeciwko nim, niż teraz, gdy niespodziewanie zniknął.
Wszystkich tych, którzy w nienawiści starali się zgładzić reformatora, ogarnęła trwoga,
kiedy ten stał się bezbronnym więźniem. „Pozostaje nam tylko jedna droga ratunku — rzekł
jeden z nich — zapalić pochodnie i szukać Lutra po całym świecie, aby oddać go ludowi,
który się go domaga”. — D’Aubigné IX, 1. Zarządzenie cesarskie okazało się bezsilne.
Posłowie papiescy byli oburzeni widząc, że więcej uwagi poświęca się losowi Lutra, niż
woli cesarza. {WB 98.2}
Wieść, że Luter, choć uwięziony, jest bezpieczny, uspokoiła lud, zwiększając zarazem
entuzjazm dla niego. Pisma reformatora zdobywały coraz większą popularność, czytano je z
coraz większą gorliwością. Coraz więcej ludzi popierało sprawę bohatera, który sprzeciwił
się Rzymowi, broniąc Słowa Bożego. Reformacja stale rosła w siłę. Wszędzie wschodziło
ziarno zasiane przez Lutra, a nieobecność reformatora dokonywała więcej niż jego
obecność. Współreformatorzy, po zniknięciu wodza, odczuli większą odpowiedzialność za
dzieło. Z nową wiarą i nowym zapałem czynili wszystko, co było w ich mocy, by
rozpoczęte dzieło nie zostało zaprzepaszczone. {WB 98.3}
Lecz szatan też nie próżnował. Próbował — jak to czynił podczas wszystkich innych
ruchów reformacyjnych — zwieść lud, podsuwając mu w miejsce prawdziwego dzieła —
fałszywe. Jak w pierwszym wieku chrześcijaństwa pojawili się fałszywi Chrystusowie, tak
w wieku szesnastym zjawili się fałszywi prorocy. {WB 98.4}
Niektórzy ludzie, mocno podekscytowani wydarzeniami w świecie religijnym,
twierdzili, że otrzymali specjalne objawienie z nieba i rościli sobie dane im jakoby przez
Boga prawo do dalszego prowadzenia dzieła reformacji, zaczętego w nieznacznym stopniu
przez Lutra. W rzeczywistości tylko niszczyli to, co tamten osiągnął. Odrzucili bowiem
najistotniejszą zasadę reformacji, jaką jest uznanie Słowa Bożego za jedyną i ostateczną
regułę życia i wiary. Natomiast w miejsce nieomylnej Biblii przyjęli zmienny i niepewny
wzorzec — własne uczucia i wrażenia. Odrzucając Pismo Święte, demaskatora błędu i
118