Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
kościołów, wystawności obrządków, atrakcyjności sławnych relikwii oraz obrazów
czyniących cuda. {WB 91.4}
Dominikanie z Berna zdawali sobie sprawę, że jeśli zdobędą dla swego zakonu tego
zdolnego studenta, zapewnią sobie zyski i sławę. Jego młody wiek, zdolności jako mówcy i
pisarza oraz talent muzyczny i poetycki będą daleko skuteczniej ściągać ludzi na
nabożeństwa i pomnażać dochody zakonu, niż jego okazałość i przepych. Pochlebstwem i
namową starali się skłonić Zwingliego, by wstąpił do ich zakonu. Luter, będąc studentem,
zamknął się w klasztornej celi i byłby stracony dla świata, gdyby Opatrzność nieba nie
uwolniła go. Zwingliemu nie groziło podobne niebezpieczeństwo. Za sprawą Boga ojciec
dowiedział się o zamiarach mnichów. Nie chciał, aby jego syn prowadził próżniacze i
bezużyteczne życie zakonnika. Zrozumiał więc, że przyszłość syna jest zagrożona i nakazał
mu niezwłocznie wrócić do domu. Młodzieniec usłuchał, lecz niedługo zabawił w swej
rodzinnej dolinie. Wkrótce ponownie podjął studia, udając się tym razem do Bazylei. Tutaj
po raz pierwszy usłyszał radosną nowinę o łasce Bożej. Witenbach, wykładowca języków
starożytnych, studiując język grecki i hebrajski natrafił na Pismo Święte. Przez niego
właśnie promienie światła Bożego oświeciły umysły studentów, których uczył.
Wykładowca oświadczył, że istnieje prawda starsza, o nieskończenie większej wartości od
teorii głoszonych przez scholastyków i filozofów. Tą starą prawdą była biblijna nauka, że
śmierć Chrystusa jest jedynym okupem za grzechy. Dla Zwingliego słowa te były
pierwszym promieniem wschodzącej jutrzenki. {WB 91.5}
Wkrótce wyjechał z Bazylei, aby przystąpić do wykonania zadania swego życia.
Pierwszym miejscem pracy było probostwo w Alpach, niedaleko od rodzinnej doliny. Po
otrzymaniu święceń kapłańskich „poświęcił się Zwingli całkowicie poszukiwaniom prawdy
Bożej, gdyż zdawał sobie sprawę z tego — napisał współpracownik reformatora — jak
wiele musi wiedzieć ten, któremu powierzono trzodę Bożą”. — Wylie VIII, 3. Im więcej
badał Pismo Święte, tym wyraźniej dostrzegał różnicę między prawdą a błędnymi naukami
Rzymu. Uznał Biblię za Słowo Boże i za jedyny wystarczający i nieomylny autorytet.
Zrozumiał, że Biblia jest sama dla siebie interpretatorem. Nie śmiał tłumaczyć Pisma
Świętego tak, by udowadniać uprzednio wymyślone nauki lub teorie. Czuł, że jego
obowiązkiem jest przyswojenie sobie jasnych i bezpośrednich prawd Biblii. Korzystał więc
z każdego pomocniczego środka, aby w pełni i właściwie zrozumieć sens Pisma Świętego.
Prosił też o pomoc Ducha Świętego, który — jak stwierdził — odkryje wszelkie, prawdy
przed wszystkimi szukającymi Boga szczerze i z modlitwą. {WB 92.1}
„Pismo Święte — pisał — pochodzi od Boga, nie od ludzi. Nawet sam Bóg, który
oświeca, pozwala zrozumieć, że mowa ta jest Jego mową. Słowo Boże jest pewne i jasne;
samo naucza, samo się wyjaśnia i opromienia ludzką duszę łaską i zbawieniem; pociesza w
Bogu, uniża wyniosłość tak, że znika ona całkiem, pozwala też objąć Boga umysłem”.
Prawdy tych słów Zwingli doświadczył na sobie samym. Pisząc o swych wczesnych
110