Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Dzięki współpracy wiernych przyjaciół zamiar elektora udał się i Luter został ukryty. Otóż
w drodze do domu napadnięto na niego, odłączono od towarzyszy i szybko przewieziono
przez lasy do zamku w Wartburgu — ukrytej górskiej fortecy. Zarówno napad jak i
przewiezienie było dokonane w sposób tak tajemniczy i przemyślany, że nawet sam
Fryderyk nie wiedział, gdzie reformator został ukryty. Niewiedza elektora w tym względzie
też była zaplanowana, bowiem nie znając miejsca pobytu Lutra nie mógł on niczego
wyjawić. Jednak był on zadowolony z samego faktu, że reformator jest bezpieczny i to mu
wystarczało. {WB 89.2}
Przeminęła wiosna, lato, jesień. Nadeszła zima, a Luter wciąż był więźniem w
nieznanym zamku. Aleander i jego zwolennicy ogromnie cieszyli się myśląc, że światło
ewangelii zostało przygaszone. Mylili się jednak. Reformator przez cały czas uzupełniał olej
w swej lampie z niezgłębionych zasobów prawdy. Światło to miało ponownie zabłysnąć z
jeszcze większym blaskiem. {WB 89.3}
W przytulnym zaciszu zamku w Wartburgu Luter przez jakiś czas wypoczywał po
trudach walki. Nie mógł jednak długo wytrzymać w stanie spoczynku. Przyzwyczajony do
aktywnego życia pełnego konfliktów, źle znosił stan bezczynności. W odosobnieniu myśli o
stanie Kościoła wciąż dręczyły jego umysł. Wreszcie nie wytrzymał i krzyknął
zrozpaczony: „Niestety, nie ma już nikogo w tym dniu Jego gniewu, by stanąć jak ściana
przed Panem i uratować Izraela!” — Tamże IX, 2. Pomyślał ponownie o sobie obawiając
się, że został posądzony o tchórzostwo, gdy wycofał się z pola walki. Potem zaczął
wyrzucać sobie lenistwo i wygodnictwo. Jednakże w tym samym czasie pracował ponad
swe możliwości i wydawało się, że jeden człowiek nie jest w stanie tyle zrobić. Jego pióro
było stale w użyciu. Gdy wrogowie łudzili się, że udało im się uciszyć go, byli niezmiernie
zaskoczeni, kiedy ujrzeli namacalne dowody jego nieustającej aktywności. Plik traktatów
wychodzących spod pióra reformatora krążył po całych Niemczech. Dokonał on też
najważniejszej dla swych rodaków pracy, mianowicie przetłumaczył Nowy Testament na
język niemiecki. Ze swej „góry Patmos” Luter przez cały rok głosił ewangelię i wytykał
błędy oraz grzechy panujące w owym czasie. {WB 89.4}
Bóg nie wycofał swego sługi z pola walki po to, by ukryć go przed gniewem
nieprzyjaciół lub dać mu chwilę wytchnienia, aby mógł spokojnie pracować. Chciał
ochronić go przed innymi skutkami jego działalności. Otóż w samotności i zapomnieniu
górskiego schronienia Luter został odsunięty od ziemskich wspomożycieli i odgrodzony od
światowej sławy. W ten sposób Bóg ochronił go od zgubnych skutków dumy i
samouwielbienia, które są często następstwem zwycięstwa. Znosząc niewygody i
upokorzenia Luter został przygotowany, by ponownie bezpiecznie stanąć na niebotycznych
szczytach, na które tak nagle został wyniesiony. {WB 90.1}
107