Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
wrogów. Było jednak wielu takich, którzy nie starali się ukrywać swojej sympatii do Lutra.
Odwiedzali go książęta, hrabiowie oraz inne osobistości świeckie i duchowne. „Ciasna
izdebka doktora — pisze Spalatin — nie mogła pomieścić wszystkich, którzy przyszli”. —
Martyn I, 404. Ludzie spoglądali na Lutra, jakby był ponadludzką istotą. Nawet ci, którzy
nie wierzyli w prawdy głoszone przez reformatora, nie mogli powstrzymać się od
podziwu dla jego szlachetnego charakteru, który kazał mu raczej spoglądać w oczy śmierci,
niż postąpić wbrew własnemu sumieniu. {WB 87.5}
Usilnie starano się skłonić Lutra do zgody z Rzymem. Książęta i szlachcice tłumaczyli
mu, że jeżeli nadal przeciwstawiać będzie swe własne poglądy poglądom Kościoła i
soborów, zostanie wkrótce wygnany z cesarstwa i pozostanie bez ochrony. Na te argumenty
Luter odpowiedział słowami: „Ewangelii Chrystusowej nie da się głosić bez wywołania
sprzeczności (...). Dlaczego więc świadomość lub strach przed grożącym mi
niebezpieczeństwem miałby mnie odłączyć od Boga i Jego Słowa, które jest prawdą? Nie!
Raczej poświęcę swoje ciało, krew i życie”. — D’Aubigné VII, 10. {WB 88.1}
Ponownie nakłaniano go, by poddał się władzy cesarza, a wtedy nie będzie musiał się
niczego obawiać. „Nie mam nic przeciwko temu — odpowiedział — by cesarz lub książęta,
a nawet prosty chrześcijanin zbadał i ocenił moje dzieła, ale punktem odniesienia musi być
Pismo Święte. Ludziom nie pozostaje nic innego, jak tylko być mu posłusznym. Nie
zmuszajcie mnie, bym postąpił wbrew własnemu sumieniu; które mocno związane jest z
Biblią”. — Tamże VII, 10. {WB 88.2}
Innym razem, gdy starano się go przekonać, odpowiedział: „Odwołam raczej ważność
glejtu, oddam swą osobę i życie w ręce cesarza, lecz nigdy nie wyrzeknę się Słowa
Bożego”. — Tamże VII, 10. Przyrzekł, że podda się wyrokowi soboru, lecz jedynie pod
warunkiem, gdy ten rozstrzygnie jego sprawę na podstawie Pisma Świętego. „Co się zaś
tyczy Słowa Bożego — dodał — to każdy chrześcijanin jest tak samo dobrym sędzią jak
papież poparty nawet przez miliony soborów”. — Martyn I, 410. Zarówno przyjaciele, jak i
wrogowie w końcu się przekonali, że dalsze próby pogodzenia Lutra z Rzymem są
bezskuteczne. {WB 88.3}
Gdyby reformator uległ chociażby w jednej kwestii, szatan i jego poddani odnieśliby
zwycięstwo. Jednak nieugięta stanowczość była środkiem wolności Kościoła, początkiem
nowej i lepszej ery w jego dziejach. Ten jeden człowiek, który odważył się w sprawach
religijnych myśleć i postępować samemu, miał wywrzeć wpływ na Kościół i świat nie tylko
w swoich czasach, lecz także w następnych stuleciach. Jego stanowczość i wierność aż do
końca czasu wzmacniać będą wszystkich tych, którzy będą przechodzić przez podobne
doświadczenia. Moc i majestat Boży stanęły ponad mocą ludzką i szatańską. {WB 88.4}
Z rozkazu cesarskiego nakazano Lutrowi wracać do domu. Reformator dobrze wiedział,
że za tym rozkazem przyjdzie inny, skazujący go na śmierć. Ciemne chmury spowiły jego
105