Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
zbaczać ze ścieżki utartych zwyczajów, nawet gdyby miał ominąć drogę prawdy i
sprawiedliwości. Ponieważ jego ojcowie tak czynili, dlatego i on pragnął popierać
papiestwo z całym jego okrucieństwami i zepsuciem. W ten sposób trwał przy swym
postanowieniu nie przyjmując żadnego innego światła prócz tego, które otrzymali jego
przodkowie, i nie spełniając żadnych obowiązków, których oni nie wykonywali. {WB 87.1}
Dzisiaj też jest wielu takich, którzy kurczowo trzymają się zwyczajów i tradycji swych
ojców. Gdy Pan zsyła im dodatkowe światło, nie chcą go przyjąć, ponieważ ich ojcowie też
go nie przyjęli. Musimy jednak zdać sobie sprawę z tego, że nie stoimy w tym samym
miejscu, do którego doszli nasi ojcowie. Nasza odpowiedzialność i obowiązki są inne. Bóg
nie pochwali nas, jeżeli zamiast samemu badać Słowo prawdy, spoglądać będziemy na
ojców. Nasza odpowiedzialność jest większa, niż ta, jaką mieli nasi przodkowie. Jesteśmy
odpowiedzialni zarówno za światło, jakie oni otrzymali i przekazali nam, jak też za
dodatkowe światło, które specjalnie dla nas płynie ze Słowa Bożego. {WB 87.2}
Chrystus powiedział o nie dowierzających Żydach: „Gdybym nie przyszedł i do nich nie
mówił, nie mieliby grzechu; lecz teraz nie mają wymówki z powodu grzechu swego”. Jana
15,22. Ta sama moc przemawiała przez Lutra do cesarza i książąt niemieckich. Gdy światło
Słowa Bożego zabłysło, Jego Duch po raz ostatni oddziaływał na wielu uczestników sejmu.
Tak jak przed wiekami Piłat z powodu pychy i obawy przed utratą przychylności ludu
zamknął swe serce przed Zbawicielem świata, jak drżący Feliks rozkazał posłowi prawdy:
„Już teraz odejdź, a gdy czas upatrzę, każę cię zawołać” (Dzieje Apostolskie 24,25), jak
dumny Agrypa przyznał: „Małobyś mnie nie namówił, żebym został chrześcijaninem”
(Dzieje Apostolskie 26,28), a jednak odwrócił się od posła niebiańskiego, tak Karol V,
poddając się nakazom światowej dumy i mądrości, postanowił odrzucić światło
prawdy. {WB 87.3}
Wiadomość o zamiarach powziętych przeciwko Lutrowi szybko rozeszła się po całym
mieście wzbudzając wielkie oburzenie. Reformator zyskał sobie wielu przyjaciół, którzy
znając okrucieństwo Rzymu, stosowane wobec każdego, kto ośmielił się zdemaskować jego
zepsucie, postanowili przeszkodzić zabiciu Lutra. Setki szlachciców zobowiązały się, że
będą go chronić. Wiele osób otwarcie określiło pismo cesarza jako dowód słabości wobec
zniewalającej władzy Rzymu. Na drzwiach domów i w miejscach publicznych przybijano
rozmaite plakaty; jedne potępiały Lutra, inne go popierały. Na jednym z plakatów napisane
były krótkie, lecz wymowne słowa mędrca: „Biada tobie, ziemio! której król jest
dziecięciem”. Kaznodziei 10,16. Entuzjazm ludu dla Lutra widoczny w całych Niemczech
przekonał cesarza i sejm, że jakakolwiek niesprawiedliwość wobec reformatora zagrozi
pokojowi w cesarstwie i może zachwiać tronem. {WB 87.4}
Fryderyk z Saksonii nie zdradzał uczuć, jakie żywił dla reformatora, lecz z wielką
czujnością obserwował każde jego posunięcie, jak również wszelkie poczynania jego
104