Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
zwyciężył! Jest to dla nas radosna nowina. Jesteśmy zbawieni przez Jego uczynki, a nie
przez nasze (...). Nasz Pan powiedział: «Pokój wam, spójrzcie na moje ręce». Spójrz,
człowieku, to ja, ja sam zniweczyłem twe grzechy i odkupiłem cię. A teraz daję ci pokój,
mówi Pan”. {WB 80.5}
Luter kontynuował mówiąc, że przejawem prawdziwej wiary jest świątobliwe życie:
„Skoro Bóg nas zbawił, żyjmy tak, aby nasze czyny podobały się Mu. Jesteś bogaty?
Przeznacz swe bogactwo na potrzeby biednych. Jesteś ubogi? Idź i pracuj u bogatych. Jeżeli
zaś uważasz, że twe własne czyny wystarczą ci do zbawienia, to twoja służba dla Boga jest
tylko oszustwem, kłamstwem”. — Tamże VII, 7. {WB 81.1}
Lud jak urzeczony słuchał jego słów. Głodne dusze otrzymywały chleb żywota.
Wreszcie ujrzeli Chrystusa wywyższonego ponad papieży, legatów, cesarzy i królów. Luter
ani razu nie wspomniał o swym niebezpiecznym położeniu. Nie chciał stać się przedmiotem
podziwu i współczucia. Głosząc Chrystusa stracił z oczu samego siebie. Ukrył się za
Mężem Boleści, dążąc jedynie do przedstawienia Jezusa jako Zbawiciela
grzeszników. {WB 81.2}
Kontynuując swą podróż reformator wzbudzał olbrzymie zainteresowanie. Tłumy
zaciekawionych ludzi tłoczyły się wokół niego, a przyjazne głosy ostrzegały przed
zamiarami władz rzymskich. Niektórzy mówili: „Spalą cię i ciało twoje zamienią w proch,
jak to uczynili z Janem Husem”. Na to Luter odpowiadał: „Gdyby nawet na całej drodze
między Wormacją a Wittenbergą zapalili ogień sięgający aż do nieba, to i tak przejdę przez
niego w imieniu Pańskim. Wejdę do paszczy smoka i skruszę mu zęby, wyznając Jezusa
Chrystusa”. — Tamże VII, 7. {WB 81.3}
Wiadomość o zbliżaniu się Lutra do Wormacji wywołała wielkie poruszenie. Przyjaciele
reformatora obawiali się o jego bezpieczeństwo, wrogowie zaś bali się, czy uda im się
dopiąć swego. Usilnie odradzano mu wejścia do miasta. Z drugiej strony, zwolennicy
papieża, prowokując, namawiali go, by udał się do zamku pewnego przyjaźnie
nastawionego rycerza, gdzie — jak twierdzili — wszystko da się polubownie załatwić.
Przyjaciele Lutra chcieli wzbudzić w nim troskę o siebie, przedstawiając grożące mu
niebezpieczeństwa. Jednak wszystkie wysiłki były daremne. Luter wciąż nieporuszony
oświadczył: „Nawet gdyby w Wormacji było tyle diabłów, ile dachówek na dachach tego
miasta, wejdę tam jednak”. — Tamże VII, 7. {WB 81.4}
Przy wjeździe do Wormacji liczba tych, którzy wyszli na przywitanie Lutra, była
większa od tłumu witającego wcześniej cesarza. Panowało ogromne podniecenie. Nagle
spośród zebranych dobiegł przenikliwy i żałosny głos, który zaintonował pogrzebową pieśń,
mającą być ostrzeżeniem dla Lutra przed czekającym go losem. „Bóg będzie moim
obrońcą” — rzekł reformator, wysiadając z pojazdu. {WB 81.5}
96