Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
Kończąc swą mowę tak wyraził się o zwolennikach reformacji: „Czym są ci luteranie?
Zgrają bezczelnych pedagogów, zepsutych duchownych, rozwiązłych mnichów,
ignoranckich prawników, zdegradowanych szlachciców i prostaków, których ci pierwsi
sprowadzili na manowce i zdeprawowali. O ileż bardziej liczny, zdolny i bogatszy jest
Kościół katolicki! Jednogłośna uchwała tego znamienitego zebrania oświeci prostych,
ostrzeże nierozważnych, utwierdzi chwiejnych, a słabych wzmocni”. — D’Aubigné VII,
3. {WB 78.4}
Takiej właśnie broni używano we wszystkich wiekach przeciw obrońcom prawdy. Te
same zarzuty są zawsze stawiane wszystkim tym, którzy odważą się głosić jasne i wyraźne
prawdy Słowa Bożego w przeciwieństwie do zakorzenionych błędów. „Kimże są ci
kaznodzieje nowych nauk?” — pytają ci, którzy hołdują rozpowszechnionej religii. „Są
niewykształceni, nieliczni i pochodzą z niższych warstw społecznych; twierdzą jednak, że
posiadają prawdę i są wybranym ludem Bożym. To nieuki, którzy sami siebie zwodzą. 0
ileż wyższy wobec nich jest nasz Kościół pod względem liczby wyznawców i wpływu.
Jakże dużo jest w naszym Kościele znaczących i uczonych ludzi, o ile więcej siły po naszej
stronie”. Oto argumenty, które skutecznie wpływają na świat, ale jak za czasów Lutra, tak i
dziś nie są przekonywające. {WB 78.5}
Reformacja nie skończyła się wraz ze śmiercią Lutra, jak to wielu mniema. Trwa ona i
będzie nadal trwać do końca historii świata. Wielkie dzieło Lutra polegało na przekazaniu
innym tego światła, jakie sam otrzymał od Boga. Nie otrzymał on jednak całego światła,
jakie świat miał uzyskać. Od owego czasu aż do dnia dzisiejszego nowe światło
nieprzerwanie bije z Pisma Świętego i wciąż odkrywane są coraz to nowe prawdy
Boże. {WB 78.6}
Mowa legata wywarła wielkie wrażenie na sejmie. Nie było tam Lutra, który mógłby
zwyciężyć papieskiego bojownika jasnymi i przekonywającymi dowodami Słowa Bożego.
Nikt nie starał się bronić reformatora. Wszyscy skłaniali się nie tylko do potępienia Lutra i
jego nauk, ale także do wytępienia wszelkiej herezji. Dla Rzymu była to najlepsza okazja do
obrony swych interesów. Wszystko, co mogło być wygłoszone w obronie papiestwa, zostało
powiedziane. Pozorne zwycięstwo było jednak znakiem porażki. W przyszłości kontrast
pomiędzy prawdą a błędem miał się bardziej uwidocznić, gdy obie strony zmierzyły się w
otwartej walce. Od tego dnia Rzym już nigdy nie miał być tak bezpieczny, jak był
poprzednio. {WB 79.1}
Chociaż większość członków sejmu nie zawahała się wydać Lutra na pastwę Rzymu,
wielu jednak, widząc i ubolewając nad panoszącym się w Kościele zepsuciem, żądało
usunięcia nadużyć, które były wynikiem korupcji i chciwości duchowieństwa i powodowały
tyle nieszczęść w Niemczech. Legat przedstawił hierarchię kościelną w jak najlepszym
świetle. Bóg jednak pobudził jednego z obecnych do prawdziwego nakreślenia stosunków
93