Modlitwa

Modlitwa
Modlitwa za dusze odrywa umysł od własnych drobnych spraw — Przystojna
modlitwę za dusze, dla których pracujesz; Przedstaw je przed Kościołem jako obiektów na
błaganie. Będzie to tylko to, czego potrzebuje Kościół, aby ich umysły wezwały z ich małych,
drobnych trudności, poczuć wielki ciężar, osobiste zainteresowanie, dla duszy, która jest
gotowa do zgin.—(Medical Ministry, 244, 245.)
Módlcie się o większą wydajność w zdobywaniu dusz — Niech to będzie widoczne,
że Jezus przebywa w waszych sercach, podtrzymując was, pocieszając i dodając wam sił.
Każdego dnia możecie otrzymywać obfitą miarę Jego Ducha Świętego, co poszerzy wasze
horyzonty i zapewni wam właściwą ocenę ważności i zasięgu poselstwa, które głosimy światu.
Pan chce objawić wam cudowne rzeczy ze Swego Prawa. Czekajcie na Niego w pokorze serca.
Módlcie się gorąco o zrozumienie czasów, w których żyjemy, o pełniejsze zrozumienie Jego
zamiarów i o większą skuteczność w ratowaniu dusz. {SdK 489.2}.—(Testimonies to
Ministers and Gospel Workers, 513, 514.)
Wiele jest dusz tęskniących nieustannie za lepszym światłem, lepszą pewnością i
większą siłą, za rzeczami lepszymi od tych, które już posiadają. Te dusze trzeba odszukać i
pracować nad nimi cierpliwie i wytrwale. Szukajcie w ustawicznych modlitwach pomocy u
Boga. Do tego przedstawiajcie Jezusa, ponieważ znacie Go jako swojego osobistego
Zbawiciela. Mówcie o Jego ujmującej miłości, hojności i łasce. Nie musicie przedstawiać
zaraz tych punktów wiary, które by mogły być zakwestionowane. Weźcie Słowo i serdecznie,
z miłością ukażcie drogocenną sprawiedliwość Chrystusa, którą wy i oni muszą przyjąć, aby
zostać zbawionymi. — Manuscript 27, 1895. {Ew 275.1}.—(Evangelism, 442.)
Uczniowie z największą gorliwością modlili się o gotowość na spotkanie z ludźmi i
umiejętność wypowiadania w codziennych rozmowach z nimi takich słów, które będą
prowadzić grzeszników do Chrystusa. Odrzucając wszystko, co ich różniło, wszelkie
pragnienie dominacji, zjednoczyli się w chrześcijańskiej wspólnocie. Przybliżali się coraz
bardziej do Boga, a czyniąc to, uświadamiali sobie, jaki przywilej otrzymali, mogąc
przebywać tak blisko Chrystusa. Smutek napełniał ich serca, kiedy myśleli o tym, jak często
zasmucali Go swoją ospałością w pojmowaniu, brakiem zrozumienia nauk, które dla ich
dobra starał się im przekazać. {DA 23.1}
Te dni przygotowania były dniami głębokiego badania serc. Uczniowie odczuwali swoją
duchową potrzebę i wołali do Pana o święte namaszczenie, które miało ich przygotować do
pracy dla zbawienia ludzi. Nie prosili o błogosławieństwo tylko dla siebie. Odczuwali ciężar
odpowiedzialności za ratowanie bliźnich. Uświadamiali sobie, że ewangelia ma być niesiona
światu, i prosili o moc, którą Chrystus obiecał. {DA 23.2}.—(The Acts of the Apostles, 37.)
32