Modlitwa

Modlitwa
W taki sam sposób uczniowie powinni prosić Boga o błogosławieństwa. Chrystus w
nakarmieniu rzeszy ludzkiej oraz w kazaniu o chlebie dokładnie wskazał uczniom, jako
swoim następcom, ich zadanie. Mają dać ludziom chleb żywota. Zlecając im to dzieło
wiedział, jak często ich wiara będzie wystawiona na próbę. Jak często znajdą się w
nieprzewidzianych sytuacjach i poznają swą ludzką bezsilność. Dusze łaknące chleba żywota
przyjdą do nich, a oni sami cierpiąc niedostatek, będą bezradni. Muszą otrzymać strawę z
nieba, inaczej nie będą posiadali nic, czym by się mogli podzielić z ludźmi. Przecież nie wolno
odprawić żadnej istoty nie nasyciwszy jej. Chrystus wskazuje na źródło, które może
zaspokoić wszystkie potrzeby. Człowiek, do którego przyszedł przyjaciel po chleb, nie pozbył
się go, choć minęła północ. Sam nie miał nic, czym by mógł wesprzeć przyjaciela, ale poszedł
do kogoś, kto miał żywność i tak przekonująco prosił, że uzyskał pomoc dla przyjaciela. Czy
Bóg, gdy wysyła swoje sługi, by nakarmili głodnych, nie da tego, co jest potrzebne do
wykonania zadania?
Samolubny sąsiad z przypowieści nie objawia charakteru Bożego. Naukę ilustruje tutaj
nie podobieństwo, a przeciwieństwo. Miłujący siebie człowiek spełni prośbę, ażeby pozbyć
się natręta, który narusza jego spokój. Bóg natomiast daje chętnie. Jest pełen miłosierdzia i
pragnie zadośćuczynić prośbom tych, którzy z wiarą przychodzą do Niego. Daje nam, abyśmy
mieli co dać innym i w tym stali się Jemu podobni.
Chrystus powiedział: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie,
a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze,
temu otworzą”.
Zbawiciel mówi dalej: „Gdzież jest taki ojciec pośród was, który, gdy syn będzie go
prosił o chleb, da mu kamień? Albo gdy będzie go prosił o rybę, da mu zamiast ryby węża?
Albo gdy będzie go prosił o jajo, da mu skorpiona? Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie
dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym,
którzy go proszą”.
Jezus, aby wzmocnić nasze zaufanie do Boga, uczy nas imienia, które wyraża najtkliwsze
i najserdeczniejsze z ludzkich uczuć. Daje przywilej nazywania wiecznego Boga naszym
Ojcem. Wypowiadanie tego imienia jest z naszej strony dowodem miłości i pokrewieństwa.
Jeżeli wymawiamy je z prośbą o błogosławieństwo, brzmi ono w uszach Najwyższego jak
słodka muzyka. Lecz by nazywanie Stwórcy tym ludzkim imieniem nie wydało się
zarozumialstwem, Chrystus powtórzył je kilkakrotnie, pragnąc, byśmy zżyli się z tym
imieniem.
224