Modlitwa

Modlitwa
wszechświatem, jako niegodnych miłości Bożej. „Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Niech
cię zgromi Pan, szatanie, niech cię zgromi Pan, który obrał Jeruzalem! Czyż nie jest ono
głownią wyrwaną z ognia?” A do Jozuego rzekł: „Oto ja zdjąłem z ciebie twoją winę i każę
cię przyoblec w szaty odświętne”. Zachariasza 3,2-4.
Bóg chce w swej wielkiej miłości rozwinąć w nas cenne dary swego Ducha. Zezwala na
to, żeby nam stawiano przeszkody, byśmy musieli przechodzić trudy i prześladowania, lecz
to nie ma być dla nas przekleństwem, lecz błogosławieństwem. Każde wytrwanie w pokusie,
wszystkie dzielnie przezwyciężone trudy dają nam nowe doświadczenia i wspierają rozwój
naszego charakteru. Dusza, opierająca się pokusie przez moc boską, objawia ziemi i niebu,
że łaska Chrystusowa jest stale zwycięska.
Nie powinniśmy się lękać pokusy, choćby i największej, winniśmy się jedynie modlić,
aby Bóg zechciał nas zachować przed takimi okolicznościami, w których nasza słabość
mogłaby nas wprowadzić w grzech. Odmawiając modlitwę, której nas Chrystus nauczył,
oddajemy się pod przewodnictwo Boga i prosimy Go, by prowadził nas bezpiecznymi
drogami. Nie możemy się modlić z gorliwością, a zarazem decydować się na chodzenie
własnymi drogami. Powinniśmy raczej czekać, by nas prowadziła Jego ręka i uważać, żeby
usłyszeć Jego słowo: „To jest droga, którą macie chodzić!”. Izajasza 30,21.
Nie powinniśmy się zatrzymywać nad rozważaniem korzyści, które szatan przedstawia
naszej duszy. Grzech jest nieszczęściem i hańbą dla każdej duszy, która mu ulega. Tak
zaślepia i jest tak zwodniczy, że wabi nas do siebie. Jeżeli ośmielimy się wstąpić na grunt
szatański, to nie mamy pewności obrony przed jego potęgą. Więc, o ile tylko możemy,
powinniśmy zamknąć każde wejście, przez które kusiciel mógłby mieć do nas wstęp.
Modlitwa „nie wódź nas na pokuszenie” zawiera w sobie obietnicę. Jeżeli oddajemy się
Bogu, wtedy mamy zapewnienie: „Lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni
ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść”. 1 Koryntian 10,13.
Jedyną obroną przeciwko złemu jest zamieszkanie Chrystusa w naszym sercu przez
wiarę w Jego sprawiedliwość. Pokusy dlatego mają moc nad nami, ponieważ samolubstwo
jeszcze mieszka w naszym sercu, ale jeśli poznamy wielką miłość Bożą, to samolubstwo
okaże się nam w całym swoim odrażającym i odpychającym charakterze i zapragniemy
wyrzucić je z duszy. Gdy tylko Duch Święty rozjaśni pojęcie o Chrystusie, nasze serca stają
się czulsze na Jego wpływ, pokusy tracą swą moc, a łaska Chrystusowa przekształca nasz
charakter.
Chrystus nie opuści nigdy naszej duszy, za którą poniósł śmierć. Chyba, że dusza sama
opuści Go i zostanie pokonana przez pokusy; ale Chrystus nie odwróci się nigdy od tych, za
których zapłacił okup swoim własnym życiem. Gdybyśmy posiadali duchowy wzrok,
213