Modlitwa

Modlitwa
Jezus uczy nas, że możemy otrzymać od Boga odpuszczenie grzechów wówczas, gdy i
my drugim odpuszczamy. Jest to miłość Boża, która nas pociąga do Niego; miłość ta nie może
wzruszyć naszych serc bez wzbudzenia w nas miłości do współbliźnich. Po ukończeniu swej
modlitwy dodał Jezus jeszcze słowa: „Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści
i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom i Ojciec wasz nie odpuści wam
przewinień waszych”. Mateusza 6,14, 15.
Kto nie jest gotów do odpuszczenia, ten sam zamyka sobie źródło, z którego jedynie
może otrzymać miłosierdzie. Nie powinniśmy nigdy myśleć, że mamy prawo nie odpuścić
innym, gdy nie przyznają się do wyrządzonej nam krzywdy. Powinni wprawdzie upokorzyć
się przez skruchę i wyznanie, ale i my powinniśmy mieć litość nad tymi, którzy zgrzeszyli
przeciwko nam, bez względu na to, czy wyznali swe przestępstwo, czy nie. Nawet, gdyby nas
bardzo obrazili, nie powinniśmy żywić w sobie żadnego uczucia smutku lub litować się nad
sobą, ale wszystkim, którzy przeciwko nam grzeszą, tak odpuścić, jak byśmy chcieli, aby nam
Bóg odpuścił winy popełnione względem Niego.
Odpuszczenie znaczy o wiele więcej niż niektórzy przypuszczają. Bóg obiecując nam
odpuszczenie, podaje następujące słowa, jakby ta obietnica przechodziła nasze pojęcie: „Bo
myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje — mówi Pan, lecz jak
niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż
myśli wasze”. Izajasza 55,8]. Odpuszczenie Boże nie jest tylko aktem prawnym, przez
107który uznaje On nas za wolnych od potępienia. Bóg nie tylko odpuszcza grzech, ale też
uwalnia nas od niego. Wielka zbawienna miłość przemienia serca. Dawid doznał tego, gdy
modlił się: „Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, a ducha prawego odnów we mnie?”.
Psalmów 51,12. A dalej mówi: „Jak daleko jest wschód od zachodu, tak oddalił od nas
występki nasze”. Psalmów 103,12.
Bóg sam oddał się w Chrystusie za nasze grzechy. Poniósł straszną śmierć krzyżową,
dźwignął ciężar grzechu, „sprawiedliwy za niesprawiedliwych”, aby mógł objawić swoją
miłość ku nam i przyciągnąć nas do siebie. Potem mówi: „Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi,
serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie”. Efezjan
4,32. Niechaj Chrystus, boski żywot, mieszka w was i przez was niech przejawia miłość
niebieską, tchnącą nadzieją i pokojem niebieskim na zgnębione grzechem serca. Zbliżając się
do Boga otrzymujemy od Niego odpuszczenie grzechów, ale tylko wtedy, gdy sami jesteśmy
chętni do przebaczenia innym.
Aby otrzymać odpuszczającą miłość Bożą i móc obdarzyć nią innych, konieczne jest
poznanie i uwierzenie w miłość Bożą do nas. 1 Jana 4,16. Szatan nie skąpi kłamstwa, by nam
przeszkodzić w poznaniu tej miłości; chce w nas wyrobić przekonanie, że nasze błędy i
przestępstwa są za wielkie, aby Bóg mógł zważać na nasze modlitwy, błogosławić nas i
211