Modlitwa

Modlitwa
Rozdział 30— Modlitwa Pańska. Ojcze Nasz *
Wy tak się módlcie” — Mateusza 6,9
Dwa razy wypowiadał Zbawiciel tę modlitwę. Pierwszy raz wobec ludu w Kazaniu na
Górze, zaś kilka miesięcy potem po raz drugi tylko przed uczniami. Pewnego razu uczniowie
opuścili na krótki czas swego Pana, a wróciwszy, zastali Go zatopionego w rozmowie z
Bogiem. Jakby nie zauważając ich obecności — Zbawiciel modlił się dalej na głos. Oblicze
Jego promieniowało niezwykłą jasnością. Wydawało się, iż znajduje się w bezpośredniej
obecności Najwyższego, a taka żywa siła biła z Jego słów, jakby osobiście rozmawiał z
Bogiem.
Uczniowie byli do głębi wzruszeni. Już dawniej zauważyli, że ich Mistrz w samotności
spędza na modlitwie długie godziny. Praca całego dnia, w którym służył ludowi tłoczącemu
się wokół Niego, często wyczerpywała Jego siły, tak iż matka, bracia i uczniowie obawiali
się o Jego zdrowie.
Kończąc dzień pełen trudu, Jezus udawał się na rozmowę z Ojcem, poświęcając na
modlitwę długie godziny nocne. Po wspólnie z Bogiem spędzonych chwilach szedł Zbawiciel
znowu każdego ranka nieść ludziom światło z nieba. Uczniowie stąd wnioskowali, że potęga
Jego słów i czynów ma związek z modlitwą więc słuchając teraz Jego żarliwych modłów
ucieszyli się i byli pełni szacunku dla Mistrza. Przekonani o własnej wielkiej potrzebie prosili
Go potem: „Panie, naucz nas modlić się”. Łukasza 11,1. Jezus nie dał uczniom żadnego
nowego wzoru 97modlitwy. Powtórzył tylko to, czego ich przedtem nauczył, jakby chciał
powiedzieć: zrozumcie to, co wam przedtem powiedziałem, bowiem to, co powiedziałem, ma
głębokie znaczenie, a znaczenia tego nie zbadaliście gruntownie.
Jednakowoż Zbawiciel nie ogranicza nas do tych słów. Zespolony z ludzkością
przedstawia jej swój własny ideał modlitwy, słowa tak proste i łatwe, że małe cizie-cię może
je zrozumieć, a jednocześnie tak głębokie, że znaczenia ich umysły ludzkie jeszcze
niezupełnie pojęły. Uczy nas przychodzić do Boga z dziękczynieniem, wyjawiać Mu nasze
potrzeby, wyznawać grzechy i — opierając się na Jego obietnicach — prosić Go o łaskę.
„Gdy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz” — Łukasza 11,2
Jezus uczy nas nazywać swego Ojca naszym Ojcem, sam zaś nie wstydzi się nazywać
nas braćmi. Hebrajczyków 2,11. Serce Jego jest gotowe i tak chętne do uznania nas za
członków rodziny boskiej, iż zaraz w pierwszych słowach, którymi mamy się posługiwać przy
zbliżaniu do Boga, daje nam zapewnienie pokrewieństwa z Bogiem — „Ojcze nasz”.
205