POST_SCRIPTUM_5_22_19

Wywiad z Katarzyną Parszutą – polską kompozytorką, chórmistrzynią
i artystką estradową z litewskiego Niemenczyna
Jak oceniasz stan muzyki polskiej
na Litwie? Które gatunki mają się
dobrze, a które gorzej?
Muzyka polska na Litwie, moim zdaniem,
wychodzi teraz z wieloletniej
stagnacji. Od czasów odzyskania
niepodległości, w celu zachowania
oryginalności i tożsamości narodowej,
Polacy zakładali zespoły ludowe.
W szkołach repertuar ograniczał
się do pieśni Moniuszki, wojennych
piosenek oraz przyśpiewek ludowych.
Współcześni artyści polscy na
Litwie również opierali się na tych
właśnie fundamentach, np. Kapela
Wileńska śpiewa głównie o życiu na
wsi, chociaż większość jej członków
pochodzi z miasta. Przez ostatnie
10 lat jednak to się trochę zmieniło,
pojawiły się zespoły i soliści,
którzy najpierw wykonywali
utwory estradowe pochodzące
z Polski, a później zaczęli tworzyć swoją muzykę z tekstami
po polsku. W polskim radiu na Litwie nieraz można usłyszeć
piosenki w stylu R&B, soul, neofolk, punk. Najczęściej jednak
słyszymy pop lub muzykę poprockową. Związane jest to pewnie
z tym, że większość słuchaczy to miłośnicy akurat tego
gatunku.
Czy poza społecznością polską zauważasz na Litwie jakieś
zainteresowanie muzyką polską?
Gdybym zapytała kogoś ze starszych Litwinów, których polskich
wykonawców znają, na pewno wymieniliby Marylę
Rodowicz i Czerwone Gitary. Ich piosenki nadal są grane
codziennie w radiu, ludzie pamiętają je z młodości. Moje
pokolenie zaś wie, czym jest disco polo i folk, ponieważ przy
takiej muzyce często się bawi na imprezach. Kilkakrotnie
byłam świadkiem, gdy młodzież litewska imprezowała pod
Niech żyje wolność, Hej sokoły czy Bałkanicę. Także polski
rap staje się powoli coraz bardziej rozpoznawalny.
Czy wykorzystujesz polskie utwory w pracy pedagogicznej
z litewskimi chórami i zespołami?
84
POST SCRIPTUM
Nie raz włączałam twórczość polskich kompozytorów do
pracy z zespołami wokalnymi czy solistami. Staram się,
by była to wartościowa i w miarę skomplikowana muzyka.
Z chórem Cantabile śpiewaliśmy W moim ogródeczku
w aranżacji czterogłosowej, a także Mszę (Kyrie, Gloria
i Agnus Dei) Józefa Kwietniowskiego. Solistom, którzy raczej
wolą muzykę popularną, staram się dawać piosenki
z wartościowym tekstem, by ich kontakt z muzyką polską był budujący
i jakościowy. Teksty Agnieszki Osieckiej czy Wojciecha
Młynarskiego pokochali nawet najmłodsi moi uczniowie.
Jakie widzisz perspektywy rozwoju własnej twórczości
oraz innych autorów polskich piosenek na Litwie?
Na szczęście młodzież nie ucieka daleko od swoich korzeni
i nie boi się śpiewać po polsku. Tak, każdy znajduje coś bliskiego
dla siebie. Jestem świadoma, że poezja śpiewana nigdy
nie będzie tak popularna jak pop-rock, i moje piosenki
nie będą grane częściej niż piosenki Golec uOrkiestry, staram
się jednak, by poezja śpiewana i piosenka kabaretowa
nie zniknęła ze sceny. By ludzie, dla których śpiewam, nie
tylko tańczyli, ale też słuchali treści piosenek. Inni, którzy
marzą o popularności, są świadomi, że tworzyć trzeba to,
co się sprzeda, i taką muzykę też tworzą.
Czy znajdujesz inspirację utworami autorów polskich lub
litewskich dla twórczości własnej? Jeśli tak, to jakich?
Jak już wspominałam wcześniej, teksty Agnieszki Osieckiej
i Wojciecha Młynarskiego są mi bardzo bliskie. We
własnej twórczości też staram się być trochę ironiczna,
nie stronię jednak od głębszej refleksji. Litewski poeta Justinas
Marcinkevičius jest jednym z tych autorów, których
poezja wciąż wraca do moich rąk. [PK]